Mede door het weer ademt Wouzers Wohnzimmer festival de sfeer van een huisfeest: ontvangstcomité op de stoep, groepjes mensen rond het kampvuur en altijd wel iemand op zoek naar die ene kurkentrekker, die zich nu eens in de kelder, dan weer in de tuin bevindt. Maar waar op een gemiddeld huisfeest de gitaar alleen ter hand wordt genomen door mensen die dat beter niet kunnen doen, is het in Wouzers Wohnzimmer heel andere koek: echte optredens, van serieuze muzikanten, met degelijke apparatuur (lees verder voor een nuancering van dit laatste).
Nog lang niet alle tachtig bezoekers zijn gearriveerd als Iwan Munjiza de avond opent. De laatkomers missen daardoor direct een van de hoogtepunten van het festival. Munjiza, half Nederlander en half Joegoslaaf, speelt tango nuevo: een eigentijdse variant op de Argentijnse tango. Op klassieke gitaar brengt hij vooral werken van Piazzola ten gehore. En hoe! Aanvankelijk ben ik vooral onder de indruk van de techniek, maar de kracht van het optreden ligt net zo goed in de bezieling, spanningsopbouw en verrassende wendingen.
Vervolgens Marten de Paepe, waar ik wat minder mee kan, maar dat ligt niet per se aan Marten de Paepe. Zijn ingetogen liedjes komen in de huiselijke Wohnzimmer goed tot hun recht. De samenzang met Chantal pakt goed uit, de cello van Hanneke is een prima toevoeging en het lullige xylofoontje is grappig. De nummers zitten zonder uitzondering goed in elkaar. Allemaal prima en prachtig en leuk en aardig, maar ik mis een moment dat het allemaal even niet meer voortkabbelt, dat er even iets ontspoort, een uithaal, een verrassing, een moment dat je even echt goed bij de kladden wordt gegrepen. Dat mis ik, maar de rest van het publiek kennelijk niet. En ach, de wijn smaakt goed.
Dan de dames van Sequence: precies het tegenovergestelde. Uptempo nummers die erg opwekkend werken met uithalen en intensiteit in overvloed. Maar hadden deze dames maar het schrijftalent van Marten de Paepe! De twee covers zijn dan ook verreweg het sterkst: goede vocals, charisma en leuk basspel. Zet je diezelfde ingrediënten in bij een minder sterk nummer, dan blijft het toch een minder sterk nummer. Nou moet wel gezegd dat Sequence normaliter versterkt speelt. Misschien komen de songs met drums en gitaar toch beter tot hun recht. Het sterke openingsnummer maakt in ieder geval duidelijk dat een fusie met Marten wellicht toch niet nodig is. Sequence brengt de stemming er wel goed in. De nummers swingen, het enthousiasme van de dames is aanstekelijk, alle bezoekers zijn inmiddels wel zo’n beetje binnen en de wijn vloeit rijkelijk.
Vervolgens staan twee acts tegelijk geprogrammeerd voor wat een interessante samenwerking had moeten worden. In de Wohnzimmer: Sistah, twee dames waarvan er een kortgeleden op een kijkavond in dit huis spontaan in zingen uitbarstte. Dat doet ze nu, gesteund door haar zus, voor een iets groter publiek nog eens over. Het begrip ‘krachtige vocals’ zou hier een nieuwe dimensie krijgen, maar daar kan ik niet van getuigen. Ik zie vooral hoe TokTek in de kelder zijn laptop opnieuw opstart of op andere wijze weigerende apparatuur aan de praat probeert te krijgen.
Het was de bedoeling dat hij het geluid van Sistah live zou bewerken, maar er komt alleen beeld, en dus maakt TokTek klankvelden met andere input. Op de schaarse momenten dat de apparatuur meewerkt zorgt hij voor erg spannende electronica. Op die momenten is het het leukste optreden van de avond, maar het kan ongetijfeld nog veel leuker. En langer: TokTek geeft er al snel de brui aan. Sistah daarentegen lijkt er geen genoeg van te krijgen en gaat maar door en door. In de tuin zijn ondertussen ook drie Roemeense straatmuzikanten tot actie overgegaan. Hun akoestische muziek vindt geen aandachtig publiek, maar vormt de achtergrond voor het gekeuvel rond het kampvuur.
‘Huisband’ Zwerfhond – ze stonden al twee keer eerder in de Wohnzimmer – is de laatste act. Cabareteske Nederlandstalige liedjes, sterk spel op gitaar en contrabas, af en toe een leuke solo, prima zang, jolige inleidingen en leuke teksten, maar na een tijdje weet je het wel. Wellicht slaat hier gewoon de vermoeidheid toe. Qua swinggehalte is de band in elk geval een geschikte slotact. Na afloop kan er ‘nagechilld’ worden in de tuin of in de kelder bij de Funk-a-flex dj’s. ‘Nachillen’ is de ideale afsluiter voor een festival met deze ongedwongen sfeer. Alles kan, iedereen is in voor spontane acties (twee acts brengen een ode aan een jarige bezoekster), flessen wijn gaan van hand tot hand en het kampvuur knispert rustig verder. Vanaf nu is het een gewoon huisfeest. Maar wat voorafging, de keur aan optredens, was uniek. Complimenten aan de organisatie! Het wachten is nu op de lustrumeditie.