Het is een regenachtige vrijdag in februari. In een goed gevuld Merleyn maken twee winnaars van de Grolsch Grote Prijs van Nederland zich op voor een dubbeloptreden. Roos(beef) won de categorie singer-songwriter, Silence is Sexy de categorie pop/rock. Ik ben opgetogen en vol verwachting. Eindelijk zal ik het geprezen Roosbeef kunnen zien en horen. En hoe zal Silence is Sexy het doen? Na optredens op Parkpop, Metropolis en Noorderslag mogen we toch wel wat verwachten.
Laat ik beginnen met de band die de avond afsluit: Roosbeef. "You can't see it you don't look. I hope there's no end in this book", zingt Roosbeef in 'Maybe'. En laat ik met de deur in huis vallen. Ik heb het boek over Roos en haar trawanten op de eerste bladzijde al gesloten. Ik zie het inderdaad niet. En ik ga zeker niet langer kijken. Maar, beste lezer, ga gerust je gang. Laat je door mij niet weerhouden. Volgens de bio maken ze muziek. Dat doen ze Theatraal en à la Rufus Wainwright.
Wat valt hier nu van te vinden? Ik kende de 'Watskeburt'-cover (zie de link in de rechtermarge) en hoopte op een grap. Maar nee, al snel werd duidelijk dat ik de mening niet deel van al die jury's in den lande. Zingen kan ze, maar het doet me allemaal wel heel erg aan Annie (de musical) denken. En dan de begeleiding, de 'beef' als het ware. 'Enthousiast' is een goede omschrijving. 'Strak' niet. Maar goed dat Roos ook alleen blijft optreden. Ongetwijfeld laat ze in haar uppie wel een indruk achter. Kijk maar naar de vertederde, verliefde blikken uit het publiek. En de reacties in de pers. Maar wat als ooit die verliefdheid van het publiek en critici voorbij is, wat blijft er dan nog over? Gaan we van Roos houden?
En dan: wie is er verliefd op Silence is Sexy? Die andere Grote Prijs van Nederland-winnaar. Zij staan niet pagina groot in OOR en de Vara-gids, ze hebben geen rood haar en wacht, ze zijn geen achttien! Natuurlijk zijn ze verdacht: ze winnen de Grote Prijs in de categorie pop/rock en spelen muziek die wel heel erg in is. Waar Roosbeef doet denken aan een jaren-tachtigverfilming van een musical, refereert Silence is Sexy aan jaren-tachtigpost-punk, waverock. Het zal geen verbazing wekken wat mijn voorkeur heeft. De tijd dat ik huilend om het weesmeisje de bioscoop verliet, heb ik ver achter mij gelaten. Ik luister echter graag naar Joy division, The Cure en U2. Muzikaal was het bij vlagen dan ook genieten van de geluidsexplosies en de energieke presentatie.
Helaas wisten ze dit niet het hele optreden vol te houden. Maar ondanks de matige setopbouw en het niet altijd even goede geluid, is de band duidelijk gegroeid. Ze speelt hechter, strakker dan voorheen. Ik ben ondertussen zeer nieuwsgierig naar wat hun eerste volledige cd ons gaat brengen. Het was appels met peren vergelijken in Merleyn. Het verschil tussen de twee bands was groot en het is duidelijk dat ze er beide nog niet zijn. Maar de eerste stappen op het goede pad zijn zeker gezet. Archieffoto: Ilse Lambert