Opener Arcane Drive speelt nog niet zo lang samen en heeft net genoeg nummers geschreven om een halfuur vol te maken. Tijdens de soundcheck wordt hun nieuwste nummer gespeeld. Het doet enigzins denken aan Low en smaakt naar meer. Als de set dan echt begint klinkt het weer als een standaard rockbandje. Toch weet Arcane Drive zich met een uitstekende frontvrouw en enkele softrocknummers positief te onderscheiden. De samenzang is hierbij een troef die wat mij betreft vaker ingezet mag worden. Aan het samenspel van de band mag nog gewerkt worden, maar ik ben zeer benieuwd waar deze jonge formatie in de toekomst naar toe zal groeien.
Corsa speelde al menig punkzaaltje plat met een mengeling van punk, emo- en hardcore. Vanavond zal dat echter niet gebeuren. Door miscommunicatie hoorde de band pas twee dagen vantevoren dat er opgetreden moest worden. Een laatste repetitie van de setlist zat er niet meer in en dat doet de gründlichkeit van de Corsa geen goed. De acceleraties gaan nogal moeizaam, maar gelukkig wordt er wél vol gas gegeven. De zanger doet denken aan Dr. Doolittle die zojuist met geweld uit een dwangbuis is ontsnapt. En de drummer is eigenlijk twee maten te groot voor het drumstel dat opgesteld is naar de maat van het drumstertje van Arcade Drive. Desondanks doet hij zijn best om het met ferme slagen nóg een kopje kleiner te maken. Helaas had hun opgefokte multipunk (zoals ze het zelf noemen) vanavond een te hoge dosis rammelpunk, en dat bleek geen goede combinatie.
Afsluiter van de avond is Actellion. Met vier jaar samenspel hebben ze de meeste ervaring en dat valt ook te horen. De balans tussen de afzonderlijke instrumenten is voor het eerst deze avond echt goed en dat maakt het meteen een stuk plezieriger om naar te luisteren. Het vijftal is beïnvloed door oude hardrockbands, maar heeft de strakke leggings en de makeup thuisgelaten. Kortgewiekte hairmetal dus, met genoeg moderne rockinvloeden om de 21e eeuw te overleven. Gevoelige zang voor de chicks, vette riffs en solo's voor de dicks. De band weet met een afwisselende setlist, retestrak samenspel en pakkende nummers de aandacht goed vast te houden.
En als Queensrÿche, Ian Gillian en Toto weer op de cover van de Aardschok mogen, gaat Actellion een mooie toekomst tegemoet. Enig minpuntje is misschien de weinig tot de verbeelding sprekende naam. De band werd telkens anders aangekondigd en ook bij de juryuitslag werd Actellion verbasterd tot iets anders, zodat de band zelfs even de teleurstelling moest verwerken dat niet zij, maar een of andere band genaamd Atrittion door waren naar de halve finales.
Even voor de goede orde dus: Actellion kunt u gaan zien in één van de halve finales in Trianon (10 mei) en Merleyn (24 mei), samen met Plastic Halo, Lord Ozis, High Time Amplifier, Innerstate en The Feromones. En gezien de dicht bij elkaar liggende scores (Supersonic Megafuckers en With Ice zijn zelfs op één punt niet door) kan daar nog vanalles gebeuren.