Gitbox! presenteert 'Songs for Shiftless Days' in Merleyn

Eindelijk weer een band die de luisteraar een mooie avond kan bezorgen

Jop Luberti, ,

Op 3 oktober 2005 recenseerde 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen de nieuwe cd van Gitbox!, 'Songs for Shiftless Days'. Een album vol "lo-fi pop, back porch country tunes en schrijnende ballads". Onlangs werd het album officieel aan het publiek gepresenteerd. Wij gingen luisteren hoe de liedjes het live deden.

Eindelijk weer een band die de luisteraar een mooie avond kan bezorgen

De eerlijkheid gebiedt meteen maar even een rectificatie: het nummer 'Something On Your Mind', dat zo fijn de nieuwe cd 'Songs for Shiftless Days' van Gitbox! opent, is niet - zoals in de recensie van een maandje geleden stond - van henzelf, maar van Dino Valente, een obscure singer-songwriter die ooit bij de begindagen van Quicksilver Messenger Service betrokken was. Het nummer werd uiteraard gespeeld. En na afloop had ik een flinke brok in mijn keel - die ik dus meteen van schaamte weer inslikte toen zanger Roeland van Niele eerde wie de eer toekwam. Foutje. Voor het zover was, stond eerder die avond een bevriende band op het podium. Phantom Puercos bestaat uit vier country & bluesmuzikanten, die door iemand in het publiek ook wel even 'ouwe lullen' werden genoemd. Het tegendeel hiervan werd bewaarheid toen John, de gezeten gitarist die - alsof hij bezeten was - de ene na de andere bezwerende schreeuw uit zijn versterker wist te trekken tijdens een nummer met nogal heavy uitspattingen. Ineens wisselden sommige toehoorders juist blikken van verbazing met elkaar uit. Daarnaast waren er ook heus rustige, oorstrelende liedjes bij, met verve gespeeld, maar niet continu boeiend of origineel. Lekker bandje voor de americana-fanaten onder ons. Zo zou je Gitbox! ook kunnen omschrijven, maar dan ga je voorbij aan hun lo-fi dingetjes. En je moet het zeker ook hebben over de flinke bups punk & rock die erbij komt kijken, om het scala aan fijne, decoratieve synth- en orgelgeluiden vooral niet te vergeten. Wat dat betreft kwam het hoogtepunt van de avond toen Van Niele een wit ovaal toetseninstrument tevoorschijn haalde en op zijn schoot legde. Alle oren waren meteen gespitst. Het gaf een soort farfisa-achtige orgelklank. Toen Van Niele met zijn vinger over een dunne metalen strip op het object aaide, rolde er een hemelse arpeggio de zaal in. Uit latere navraag bleek het een Omnichord te betreffen. De mooie refreintekst hakte erin, maar het is tegelijk ook een typisch geval van 'je had er bij moeten zijn': "It takes a lot of soul, it takes a lot of soul, it takes a lot of soul... to be real." Andere traktaties waren er in de vorm van het subliem ingevulde gitaarspel van Maarten Verdwaald, die bij elk nummer wel weer een mooi loopje uit zijn vingertoppen toverde en natuurlijk de blits maakte met zijn 3VOOR12-T-shirt uit de begindagen! Last but not least, ook het cliché van 'een solide ritmesectie' mag hier niet ontbreken - het was namelijk zo. Peter Palermo op drums en Wouter Maes op bas vormen een uitstekend team. Geen hoogstandjes, maar dat hoeft ook niet als toch de liedjes centraal staan. En wat voor liedjes! Het moge duidelijk zijn dat er weer een band staat die de luisteraar een mooie avond kan bezorgen.