De laatste Zomotta-leden mogen Nijmegen dan wel verlaten hebben, de ex-Roosfinalisten zijn de keizerstad nog niet vergeten. Dat blijkt wel uit het feit dat ze in januari nog speelden op het benefietfestival voor Diogenes. "En dat nadat we er eerst werden uitgesmeten!" aldus belhamel Mark, die een poster van de muur scheurde uit onvrede over dat men vergeten was de trashrockers erop te vermelden.
Toch is Nijmegen ook Zomotta nog niet vergeten. Doornroosje haalde de band opnieuw in huis als voorprogramma van neo-wave-punkers The Lost Sounds. Aan Zomotta dus de moeilijke taak een handjevol vroege vogels te entertainen. Gedeeltelijk lukt dat ook. Twee meisjes vooraan maken gelijk hun eerste dansmoves van de avond, en zo zet de band procentueel gezien toch al een behoorlijk gedeelte van het publiek aan het swingen.
De band zelf swingt echter nog niet bepaald de pan uit. Zanger Bart-Jan maakt continu kleine hupsjes, zodat zijn toch al niet al te vaste stem nog een aardig vibrato meekrijgt. Gitarist Mark maakt af en toe nog wat wilde moves, maar de bassiste staat wel heel erg wortel te schieten op het podium. Vol inspanning fretten starend slaakt ze telkens een zucht van verlichting wanneer weer een nummer ten einde is gebracht. Voor dergelijke gruizige trashrock oogt het toch allemaal wat te braafjes.Een niet bijzonder geëntertainde toeschouwer merkt op: "Die gitarist heeft vast gedacht: laat ik eens gek doen en mijn T-shirt uit de broek doen!"
Van uiterlijk vertoon á la The Hives moet Zomotta blijkbaar niets hebben. Muzikaal gaat die vergelijking soms wél op. 013 vroeg de band om hun voorprogramma te verzorgen, maar het management van The Hives stak daar uiteindelijk een stokje voor. Bang voor concurrentie misschien, want in navolging van The Hives en The Strokes zouden The Zomottas zomaar eens de nieuwe 'The'-sensatie kunnen worden. De songs zijn catchy en vooral het gitaarwerk is lekker ruw en tegendraads.
Maar op het podium wordt er af en toe nog wel eens op z'n Jos Verstappens (zoals de band dat zelf noemt) uit de bocht gevlogen. Ook mist de live set nog de nodige spanning. Zelfs de bassiste kon haar gegeeuw niet onderdrukken. Het voorstel van de eveneens vermoeide drummer om even een rustiger nummer te spelen was dan ook niet eens zo slecht, maar vraag dat maar eens aan een publiek dat voor The Lost Sounds komt.
"We kunnen ook zeker nog wel wat live-ervaring gebruiken", beaamt Bart-Jan. "Gelukkig begint het in Nederland nu redelijk te lopen." Ondanks dit gebrek aan podiumervaring bood Zomotta toch een uiterst aanstekelijk optreden. Misschien de verkeerde band op de verkeerde plaats? Ik was blijkbaar een van de weinigen die de Zomotta-sound beter kon waarderen dan het gitaar- en synthgeweld van The Lost Sounds. "Het verbaast ons ook weer steeds wie onze muziek wel en niet leuk vindt", zegt de band zelf. Zomotta is dan ook niet zo makkelijk in een hokje te stoppen. Maar wie een frisse wind in gitaarland wel kan gebruiken, kan zeker bij Zomotta terecht.