Woensdag 13 april was Diogenes het toneel voor de derde voorronde van de Roos van Nijmegen. Eerlijk is eerlijk: na het aanschouwen en aanhoren van de drie bands kwam de gedachte in ons op om te schrijven dat het gebodene deze avond ook drie keer niks was. Maar ja, meteen proberen te scoren met een flauwe woordspeling komt deze recensie niet ten goede. Ook is het niet gepast om muzikanten die duidelijk met overtuiging en schik hun dingen doen en daarmee het podium op durven met de staarten tussen de benen naar hun oefenhokken te laten afdruipen.
Als eerste speelt de Hoerenhut-Huisband! Ja, een draak van een naam, waarbij je meteen muzikale verwantschap met de Zingende Fresia's of Jovink en de Voederbietels verwacht. Bij de eerste noten van twee scheurende gitaren blijkt echter dat de heren een zo lekker mogelijk potje rock-'n-roll op willen zetten en daarvoor goed naar de welbekende klassiekers uit de jaren '50, '60 en '70 hebben geluisterd.
Er vliegen flarden Chuck Berry, The Doors en Golden Earring door de zaal. Frontman Magic Berry eist - zoals dat hoort - de meeste aandacht op. Hij doet dat met flair en een flinke tongue-in-cheek, maar heeft (nog) niet de zuivere strot en de juiste zanglijnen om het waar te maken. Talk the talk, walk the walk.
Lord Ozis heeft haar naam afgeleid van de houding die vrouwtjesratten aannemen wanneer ze de liefde bedrijven (gekromde rug, kont omhoog). Maar in eerste instantie zijn het eerder de tenen die krommen. De band speelt groovende rock die hier en daar wat weg heeft van bands als Rage Against the Machine en Red Hot Chili Peppers. Maar ze doet ook denken aan Anouk, niet in de laatste plaats omdat bij deze band een vrouw de vocalen voor haar rekening neemt. De band is nog maar een jaar samen en staat in Dio voor de derde keer op het podium. Hoewel het enthousiasme er vanaf straalt is het gebrek aan ervaring duidelijk merkbaar.
Vanwege geluidstechnische problemen komt de frontvrouw niet echt tot haar recht. En dan valt ook nog haar microfoon uit. Jammer, want dit frustreert de gedreven maar gespannen band, en dat is te horen. Voor een derde optreden echt niet slecht hoor, maar luister eens naar Mother's Finest jongens, want zo hoort rock te grooven!
Joined Forces timmert al zo'n vier jaar aan de weg en heeft zijn naam gekozen omdat het hier een samensmelting van een voormalige punkband met een stel rappers betreft. Tegenwoordig tapt de band uit hetzelfde vaatje als vroeger Neuk, Spacemarines en de OP met Nembrionic. NederHop-Metal dus. De frontman van stijlgenoot Je Moeder, dat in de laatste voorronde staat, let dan ook goed op. De band speelt met overtuiging en krijgt het publiek behoorlijk mee. Best knap want de zaal is voornamelijk gevuld met meisjes.
Helaas klinken de niet al te origineel vloeiende rijms net iets te wit, om niet te zeggen Brabants. En ook deze band weet de groove niet echt te vinden. Tien jaar geleden vierde het genre hoogtij, en als later die avond het prototype nummer en de moeder van het genre 'Bring the Noise' van Anthrax met Public Enemy langskomt, is het wel duidelijk: veel beter dan dat zal het wel nooit worden.
Toch was het weer een gezellige avond met vrienden, bier en drie bandjes die ervoor gingen. Dat moet gezegd worden. Kritiek leveren kunnen we allemaal, maar heb maar eens het lef om dat podium te bestijgen! Foto's: Bart Gremmen