In het redelijk gevulde Merleyn bijt Jasper het spits van deze negentiende Roos van Nijmegen af. Maar... dit is toch een singer-songwriter? Hoort die dan niet op het singer-songwriterfestival? Jawel, en daar staat deze jongeman dan ook later deze week op de planken. Jammer, want de Roos zou toch een bandjescompetitie moeten zijn. Nu hij er eenmaal staat, kijken we natuurlijk wel wat hij ervan bakt!
Jasper is een singer-songwriter volgens het boekje. Aardige jongen, uitstekende instrumentbeheersing (gitaar), een zuivere stem, maar matige teksten. Hij kan moeilijk boeien en vraagt zich vertwijfeld af hoe dat toch komt. "Kunnen jullie wat dichterbij komen, zodat ik tenminste het idee krijg dat jullie het leuk vinden?" Nee, Jasper moet óns ervan overtuigen dat zijn muziek goed is! Veel slechts valt er niet over hem te zeggen, behalve dan dat er ook niet echt iets goeds over deze vreemde eend in de bijt te melden is.
O nee, wordt het dan weer 'zo'n Roos'? Is er dan echt niets te beleven in de Nijmeegse popscene? Jawel hoor! Kompaktrekorder bestaat uit twee broers die vanavond hun eerste stappen als duo op het podium wagen. Het wordt echter wél meteen duidelijk dat de twee al jaren alles wat hip en cool is in de muziekwereld op de voet volgen. Stilistisch gesproken is alles namelijk dik voor mekaar. Een elektrisch orgel en een drumbox/sampler, retro-ogende gitaren en een opzwepende big-beat als introductie doen meteen de oren spitsen.
Tijdens de set komen we erachter dat ze graag samples en hooks uit bestaande nummers jatten en daar weer een nieuw liedje uit toveren. Vaak best origineel gedaan, maar het is wel oppassen geblazen. Het meest directe voorbeeld is de karakteristieke basloop uit Sexy Boy van Air die ineens om de hoek komt kijken en iets te veel afleidt van het nummer zelf.
Zanger/gitarist/orgelspeler Mark overtuigt met zijn Brits aandoende snerpzang die mooi over de beats en noise uitwaaiert. En met de catchy melodieën van zowel zang als gitaren lijkt Kompaktrekorder veel in zijn mars te hebben. Hier en daar lijkt het wel ongemakkelijk veel op U2, dan weer heerlijk op Primal Scream, en af en toe zelfs op Beck ten tijde van zijn lo-fi sample werk. Favoriet van de avond!
Over Solskin kunnen we opnieuw kort zijn - vorig jaar ook al niet zo'n blije Roos-recensie op deze site gehad - maar niet geheel negatief. Solskin blijft nog steeds een typisch bandje voor een schoolfeest, maar ze zetten het materiaal dit jaar wel sterker en strakker neer. Maar ook al spat het enthousiasme van het viertal de zaal in, het kan niet verbloemen dat Solskin onvolwassen is qua songschrijven en (nog) niet in staat is te intrigeren met hun muziek. Op naar de volgende voorronde! Foto's: Bart Gremmen