Elke maand is in deze rubriek ruimte voor een redactielid, fotograaf of iemand uit de Friese muziekscene om te schrijven over wat hem of haar bezighoudt, boeit of misschien wel dwars zit. In deze column is het woord aan 3V12/FRL hoofdredacteur Marije Heida.
Hypersensitief
Ik weet het al jaren: ik ben hypersensitief. Mijn brein schiet vooral regelmatig in de stress van geluiden. Piepjes, knallen, geschreeuw, gegil, gebrom… het maakt niet uit. Er wordt een zenuw in mijn hoofd geactiveerd, waardoor mijn humeur en gesteldheid behoorlijk aangetast kan worden. Ken je het nummer If You Can’t Say No van Lenny Kravitz? Bij de eerste irritante piepjes die verwerkt zijn in deze track ben ik al compleet van de kaart. De vrouwenstemmen van bijvoorbeeld die van Anastasia heeft een soortgelijke reactie op mij. Ik ben in staat een winkel uit te lopen wanneer dergelijke overtollige decibels of hoge repeterende golven mijn brein binnendringen. Een overgevoeligheid voor geluid kan daarentegen ook voordelen hebben. Zo herken ik meteen of er iets mis is met de motor van mijn auto, hoor ik vaak veel details in muziek en ontdekte ik onlangs nog een lekkende radiator terwijl de televisie toch behoorlijk hard stond.
Als het onderwerp ter sprake komt en mijn ervaringen en gevoelens uit, zijn er vaak reacties van onbegrip. “Ja maar… je houdt toch van harde muziek? En je gaat altijd naar optredens en festivals. Dat is toch alleen maar hard geluid?” Klopt. Het is ook lastig uit te leggen, maar mijn theorie is dat bij optredens, het opzetten van een plaat of het aanzetten van Spotify mijn gestel op dat moment voorbereid is op het horen en verwerken van (hard) geluid. En reken maar dat ik daar volop van kan genieten. Hoe harder hoe beter soms.