#POPRONDE21: Broodnodige aanvoer van vers talent #POPRONDE21: Broodnodige aanvoer van vers talent

Douwe Doorduin - Neushoorn Café 
Douwe Doorduin is een van de eerste artiesten vanavond en dat is in Neushoorn Café dan ook al een erg fijne binnenkomer. De Groninger is voorheen bekend van het garagepunktrio The Black Cult, maar met zijn soloproject zoekt hij meer de rust op. Een deel van zijn muziek is al pre-corona geschreven, maar het introspectieve karakter van zijn sound lijkt bijna geboren uit de lockdown, gezien alles geheel in zijn eentje is geschreven en opgenomen. Met een gitaar in de hand en beats vanaf de computer, hebben de songs van Douwe Doorduin een shoegaze-achtige sound, gestaag voortdenderend en aangenaam euforisch. Voeg daar ook nog eens het ongebreidelde enthousiasme van Douwe aan toe en je hebt een uitermate fijn totaalpakket. Hij knalt zijn set er dusdanig enthousiast doorheen zelfs, dat hij wat improviseert met de volgorde en het aantal liedjes. Zo voegt de beste stuiterbal er nog People Change aan toe, een meeslepende shoegaze track, om hem vervolgens af te kappen om afsluiter Sleep in zijn geheel te spelen. Laatstgenoemde ook een sterke representatie van zijn muziek: slepende drumbeats, een melodieuze gitaar die af en toe aardig schuurt en warme zanglijnen. Erg aangenaam! (MS)

Honingbeer - Neushoorn Danszaal
Dat de Popronde meer is dan alleen maar een bandjesfestival wordt meteen weer aan het begin van de avond duidelijk bij Honingbeer. Met enkel een viool en een paar effecten maakt ze composities geïnspireerd op de jaargetijden en haar emoties. Het is dan ook niet heel verrassend dat haar meest recente werk - dat geschreven is in het midden van de pandemie - doorspekt is met melancholie en weemoed. Met loops en galm creëert ze in haar eentje harmonieën die lang doorklinken en speels op elkaar stapelen. Het doet veel denken aan Jessica Moss die op een gelijksoortige manier te werk gaat, maar met een wat scherper en minimaler geluid. Bij Honingbeer lopen de verschillende lagen meer in elkaar over waardoor de nummers warmer klinken en ook meer neigen naar een soort soundscapes. Hierbij heeft ze bijvoorbeeld de nummers Anamoia, een ode aan de dagdroom en Hazelgoud over de vreugde van het begin van de lente. Het zijn stuk voor stuk sentimentele nummers maar zonder teveel zwaarte waardoor je er fijntjes bij weg kan dromen.(WN)

Cloudsurfers - Neushoorn Café 
Tijd voor de antithesis na Honingbeer - wat vooral de charme van Popronde én de ingenieuze indeling in Neushoorn is; dat je in de ene zaal kunt genieten van de rustieke vioolarrangementen van Honingbeer en terug in Neushoorn Café er weer een spijker genadeloos in je trommelvlies geramd wordt. Cloudsurfers is geen onbekende binnen de muren van Neushoorn, daar ze eerder al De Kleine Prijs van Friesland wonnen en kind aan huis zijn. Sindsdien is het in coronatijd in een stroomversnelling gegaan, met boekingen voor diverse festivals, talloze Poprondeshows en een debuutplaat op zak. En die snelheid waarmee ze aan terrein winnen weerspiegelt zich ook in de muziek; garagepunk in de hoogste versnelling, met surfy gitaarlijnen, vuige vocalen en een ritmesectie die als een brandende auto van een klif af dendert. Daarbij vult het kwartet hun 45 minuten durende set naast drie songs van het debuut en een Nirvana-cover (Tourette’s) met geheel nieuw werk! Onvermoeibaar dus. Tracks als Surf the Cloud en Sweet Tooth laten dan ook die jeugdige energie horen, punktracks met aanstekelijke refreinen en riffs zo messcherp dat ze zo door een homp Tyntjetaler snijden. Een mooi moment dient zich aan wanneer de band een semiballade speelt, waarbij de tafellichtjes van Neushoorn de lucht in gaan. Overigens een track die goed laat zien dat Cloudsurfers ook andere paden weet te bewandelen in hun jonge bestaan. Een vurige Nirvana cover als toegift en je hebt een cafeïnepil van een show te pakken. (MS)

Cashmyra - Hardwerk/Fogeltje
Het zou in eerste instantie makkelijk zijn om Cashmyra op de hoop van man/vrouw duo’s te gooien als The Kills en Blood Red Shoes. Ook dit tweetal uit Groningen maakt speelse garagerock met wat lichte punk en rock-n’-roll invloeden, maar daar houden de overeenkomsten dan ook meteen op. Tekstueel kiest Cashmyra voor een veel abstractere inslag en legt de focus ook veel meer hierop in de vorm van een aantal spoken word passages. Daarnaast variëren ze ook een stuk meer met verschillende gitaareffecten waardoor de nummers onderling duidelijk verschillen. Enige jammere is dat deze elementen elkaar niet altijd lekker aanvullen, de piepende en knarsende geluiden overstemmen de zang vaak wel waardoor je juist de zang niet helemaal kan verstaan, terwijl juist hun originele Nederlandse teksten zo onderscheidend zijn. Door deze diverse aanpak bevindt de band zich muzikaal ook wat meer in een grijs gebied waardoor ze niet precies in een hokje passen, maar uiteindelijk spelen ze gewoon lekkere fuzzy gitaarrock die barst van de ideeën. (WN)

The Ballet Bombs - Neushoorn Café
Wat The Ballet Bombs vervolgens presteert in Neushoorn Café is een verbluffend staaltje musiceren. Het Popronde debuut van het Eindhovense powertrio is duidelijk een explosief schouwspel van opgekropte muzikale energie, die met een minutieuze focus wordt gebracht. The Ballet Bombs heeft weliswaar een solide basis in de garagerock, maar de drie muzikanten weten meerdere invloeden en interesses door de mangel te halen. Zo begint het gewaagd met een haast Kyuss-achtige jampassage, opbouwend naar een uptempo psychrock track, om vervolgens op verrassend natuurlijke wijze over te gaan in pompende garage. Het is een fuzzy stonersound die onbevreesd ruzie zoekt met de decibelmeter, en dat innige, sonische huwelijk aan stijlen dringt tot de gehele set door. Of dat nu de snedige grooves van Leave My Head zijn, of de garagerock van Leave My Head: de muziek van het trio rockt hard, maar zou ook zo de dansvloer in vuur en vlam zetten. Paar dat met een sympathieke podium uitstraling en een denderende, afsluitende track die de beukboogie van The Ballet Bombs zo machtig mooi omvat, en je hebt een muzikale dopamineshot die zich als een virus door het publiek verspreidt. Hier had je bij moeten zijn. (MS)

Vulva - Hardwerk/Fogeltje
Hoewel sludge en stoner metal in Nederland een flinke aanhang kent, duiken dergelijke bands zelden op in het Popronde circuit. Het zijn immers ook niet de meest toegankelijke genres om in een lokaal cafeetje te programmeren. Maar bij het horen van de eerste tonen van het Rotterdamse Vulva gaat mijn stonerhart meteen een stukje sneller kloppen. Dit duo combineert zware sludgy riffs met een flinke dosis dwarse punk in heerlijk riffende nummers waar je helemaal in op kan gaan zonder dat ze aan spanning inboeten. Het klinkt al met al een beetje alsof Lydia Lunch een eigen versie van Dopesmoker heeft gemaakt, met lekker pakkende titels als We Only Fuck So You Can Come. Ook qua vocals kan het duo makkelijk variëren van geschreeuwde grunts tot uithalen met een indrukwekkende intensiteit, samen hebben ze het allemaal in huis. Al met al maakt dit tweetal gewoon ijzersterke nummers waar je geen genoeg van kan krijgen. Met hun heavy basisgeluid en een hoop dwarse creativiteit lijkt het mij een kwestie van tijd voor we Vulva op festivals als Roadburn gaan zien. (WN)

The Desmonds - Neushoorn Café
Gingen we al goed op de tomeloze energie van Cloudsurfers en het avontuurlijke spel van The Ballet Bombs, dan is The Desmonds een band die van beide werelden het beste pakt. Dat de band op plaat van wanten weet was al duidelijk met de EP Dripping, maar vandaag de dag staan ze aan de vooravond van een nieuwe plaat en een livereputatie die zich als een fikkie in een vuurwerkfabriek verspreidt. En vandaag is nog maar eens bewijs hiervan, want de garagepunkband komt onverbiddelijk hard uit de hoek en weet ook een eigenzinnigheid te vinden in hun muziek. Daarom ook een uiterst welgemikte afsluiter vandaag, gezien het collectieve enthousiasme (pakweg een uur voor de versoepelingen) het Neushoorn Café bijna uit zijn voegen doet barsten. En de band profiteert van die gretigheid door garagegranaten als symfonie op het publiek af te vuren. Maar zelfs met die energie, zit er ook een gelaagdheid in de tracks, zoals in het meeslepende That’s Right, om vervolgens weer met een heerlijke bak lawaai op de proppen te komen. Wanneer er een furieuze cover van Talking Heads (Psycho Killer) langskomt, gevolgd door het veneinige Suffocation, breekt de dam. Anderhalf jaar aan ergernis, aan zitshows, aan lockdowns, aan festivalloze zomers wordt tot een bal van uitbundigheid gevormd, om vervolgens te manifesteren in een optimale uiting van positiviteit. Middelvinger naar de regels: de laatste zitshow van Popronde eindigt dan toch toepasselijk met een zweterige moshpit die The Desmonds meer dan verdient na zo’n lange tijd. Duimen dat het vanaf nu weer bij het oude normaal blijft, want zo zien we het graag bij Popronde en ook bij Neushoorn. Heerlijk weerzien! (MS)