De vanuit Chicago opererende soul voelende blueszangeres Jan James en haar vier man tellende band zijn het voorprogramma deze avond. James timmert sinds de vroege jaren negentig aan de bluesweg en kan dus een ervaren rot worden genoemd. Haar muzikale evenknie, gitarist en ook levenspartner Graig Calvert is samen met de vocaliste – wiens stemgeluid wat tussen Beth Hart en Janis Joplin inzit – de kern van de band.
Het Bolwerk is er één in een reeks van optredens die James deze maand speciaal in Nederland afwerkt. Aftrappend met een prettige blues-shuffle is het een relaxed binnenkomen voor alles dat vanavond nog zal passeren. Wat opvalt is dat de geboden tracks live minder gepolijst klinken dan op het plaatwerk van de Amerikaanse. Een rauwere rand is te ontwarren in het gitaarwerk en de overall sound hoort wat vieziger aan.
De Leeuwarder blues/rockformatie Electric Hollers breit er helaas een punt aan. Na zes jaar de nodige podia te hebben beklommen en ook een mooie naamsbekendheid in vooral de nationale blues wereld verworven te hebben, scheiden na vanavond de muzikale wegen van het trio en zullen ze ieder afzonderlijk hun eigen ambities gaan najagen. Nieuwe muziekprojecten zijn hiertoe al aan de gang. Het is nu nog een waardig afwerken van de laatste optredens. Zo bracht Electric Hollers o.a. in de Leeuwarder Neushoorn, op hun eigen vormgegeven HollersFest, de zaak nog eens goed aan de kook. Vanavond dan dus dat allerlaatste slotakkoord van de band in Poppodium Het Bolwerk te Sneek. Met vooraf de soulvolle blues van Jan James.
Ondanks een heel solide spelende band, een evenzo sterk zingende James en ja, ook wel het onderhoudende gebabbel van de dame in kwestie tussen de bedrijven door, wordt niet helemaal voorkomen dat het optreden over de hele linie voldoende boeit. Daarvoor zijn de net iets te veel gehanteerde traditionele bluesschema’s, gegoten in met name midtempo songs, op den duur iets te eentonig. Zeker, er komen lekkere, goed bluesy gitaarsolo’s voorbij en her en der strooit de band met een funky groove, maar daar blijft het grotendeels wel bij. Staat niet in de weg dat Jan James & co wel (meer dan) genoeg de boel weten op te warmen.
Jan James
En dan is de tijd daar voor Electric Hollers’ zwanenzang. Eentje die, zo al gauw zou blijken, de stempel ‘knap memorabel’ mee mag krijgen. Want het trio laat er in zo’n twee uur durende set duidelijk geen gras over groeien en vlamt in veel facetten. Met hun gepassioneerde bluesy rock, waarin de bouwstenen lekker organisch op de plek vallen en de songs als uitgesponnen jams passeren.
Opener Gonna Be Okay – tevens de aftrap op laatste studioplaat Electric Hollers – etaleert de kunsten van de drie eigenlijk meteen ten volle. De strakke en uiterst catchy grooves van de ritmetandem Max Mollema (drums) en Inge de Vries (bas) leiden je onweerstaanbaar mee in die warme seventies vintage rockklanken, die ook buitengewoon smeuïg worden afgetopt door het veelzijdige, kleurrijke spel van zanger/gitarist Tim Birkenholz. Birkenholz, die in zijn looks en met zijn sound regelrecht met een tijdmachine uit de roemrijke jaren zeventig van de gitaarrock naar het heden lijkt te zijn gekatapulteerd.
Geheel één met zijn instrument, de lange manen er veelal goed swingend bij wapperend, is de man de onbetwiste spil van het gezelschap. Prachtig en krachtig, hoe hij zijn Gibson Les Paul met een heel naturel aandoende retrofeel laat fonkelen binnen het songmateriaal. Zijn spel doet de nummers nader boven zichzelf uitstijgen. Het onderstreept het jam-karakter van de gehele band, dat het materiaal op natuurlijk voelende wijze (en heel geraffineerd!) opbouwend, aanzwellend en spelend met hard en zacht nuances voor het voetlicht laat treden.
Lees verder onder de foto.
Het is een excelleren van Electric Hollers van begin tot eind. Zo komen verder ondermeer Rise – van de eerste gelijknamige langspeler –, I Don’t Care en Time voorbij. Telkens is het een stuk voor stuk meanderen van sferen; het ene moment in mooie ingetogenheid hangend, op het andere weer naar grote en hevige sonische hoogte gaand, met spetterende gitaarfranje op de voorste rij. De nostalgie van een Ten Years After, Cream of Led Zeppelin is hierbij meestal niet ver te zoeken.
Maar, man.. Wat weten deze muzikanten met een bepaalde frisheid en ontwapenende presentatie die ‘oudheid’ verdomde goed te laten smaken. Van eventuele oubolligheid of gezapigheid is zodoende dan ook geen sprake. Er zijn natuurlijk woorden van afscheid. Frontman Birkenholz kijkt op mooi bescheiden, bijna verlegen toon – de aardig overdonderende publieke respons speelt zichtbaar parten - kort terug op zes jaar Electric Hollers, en doet dankbetuigingen naar betrokkenen om de band heen. Waaronder Bonne van der Wal, die album Electric Hollers opnam, mixte en, mede, met het drietal, produceerde. Van der Wal is vanavond eveneens verantwoordelijk voor het uitmuntende zaalgeluid.
In het slot ‘citeert’ de formatie nog fraai speels uit Santana en passeert een vleug Dick Dale-achtige surf. En met de toegift van het zalig slepende Catfish zijn dan toch echt die allerlaatste eindnoten in zicht gekomen. Het was zo mooi, Electric Hollers.. De uitzinnige, eveneens goed toegestroomde aanwezigen, sluiten deze geweldig hypnotiserende, psychedelische bluesy rockparel dan ook voorgoed in de armen.
Gezien: Electric Hollers + Jan James
Waar: Poppodium Het Bolwerk, Sneek
Wanneer: 27 januari 2023