Sinds 2016 timmert er in Harlingen een zeer productieve liedjesschrijver aan de weg. Alex Nieuwland speelt en zingt alles zelf op zijn Newland albums en is met het hagelnieuwe Star Collector alweer toe aan full-length nummer zes. Deze rasmelancholicus, met een karakteristiek, licht onderkoeld zanggeluid, mag tevens een ervaren rot in het vak worden genoemd. Hij liftte begin jaren negentig met band Pretty Green aardig succesvol mee op de ‘Friese Bries’. Sinds nog korte tijd is er weer sprake van een band om hem heen, waarmee hij opnieuw hopelijk gauw de podia kan betreden, in een meer coronavrije wereld.
Late vijftiger Alex Nieuwland zet een fraaie toon neer met albumopener Beat the Clock. De tijd die alsmaar doorgaat, het onverbiddelijke tikken van de klok. Het onomkeerbare van die wegtikkende klok, de tijd die je eerder lijkt in te halen naarmate je ouder wordt. Newland komt door met zijn typische melancholie, gevat in een pakkende mineurende melodielijn en met een prettig op sleeptouw nemende drumloop. Een licht triphoppende loop, die je dat verstrijken van de tijd ritmisch laat doorvoelen.
'Een liedjesschrijver met daarin dat hart op de goede plek'
Via het – met een wat nineties indie poprockende feel – catchy en vlot doortrekkende The laws of Candy, onderstreept vervolgens het dromerige en vredige Up In My Garden opnieuw je er niet bij neer te leggen naarmate de jaren meer lijken te gaan tellen. ‘’Growing older, growing higher / Growing against the grain, against the fire’’. Maar, dan toch weer die constatering van die onherroepelijk doortikkende tijd: ‘’I’m much too young to feel this old and the wheel keeps spinnin’ around’’; in het navolgende gelijknamige nummer I’m Much Too Young To Feel This Old, dat muzikaal iets vlak is in zijn coupletten maar een verrassend mooi kantelend refrein kent.
En zo weet Newland je meer te pakken met zijn geraffineerd in elkaar zittende liedjes. Liedjes die in de kern uitblinken door hun eenvoudige opbouw met een kop en een staart. Waar op de juiste momenten – vaak bij het refrein – een fraaie wending of, anderszins, invulling de meeste songs weet open te breken dan wel een gevarieerde kleuring brengt. Zoals die leuk weirde passages in What’s going on of die mooi meevoerende melodie in het refrein van het moody en ruimtelijke Star Collector, dat zeker als een albumhoogtepunt kan worden aangemerkt. En alles bij elkaar in dienst staand van de lyrische bespiegelingen van storyteller Alex Nieuwland. Een liedjesschrijver met daarin dat hart op de goede plek. Soms iets sentimenteel, maar dan toch weer goudeerlijk (I won’t cry your tears). Plus, naast de genoemde thematiek van het ouder worden, ook een devote Nieuwland die de liefde bezingt in serenade Dancing In The Moonlight en het lekker zwierende, swingende Dressed to Dazzle. En, niet te vergeten, de opvallende albumsluiter I Hate You More Than I Love Myself. Daarin slaakt de Harlinger zelfs rappend kritische noten over de betrekkelijkheid van social media.
De slotsom mag zijn dat Newland een mooi divers en integer liedjesalbum heeft afgeleverd, waarop de mens Alex Nieuwland zich mogelijk tekstueel nog meer heeft blootgegeven en kwetsbaarder durfde op te stellen dan op zijn voorgaande werk. Die integriteit zou dan misschien op een volgende plaat nog verder kunnen uitkristalliseren, door zo mogelijk met de voltallige band op te gaan nemen. Het zou de slag- en zeggingskracht ervan, met die dynamiek van een band, misschien nog meer kunnen bevorderen. Voor nu sowieso zéker wel een meer dan geslaagd Star Collector!