MONO opnieuw adembenemend in magische post-rock

Het is hard gegaan met de Britse songwriter A.A. Williams. De klassiek geschoolde celliste en pianiste komt in 2019 de muziekwereld binnen en het jaar erop verschijnt eerste volledige plaat Forever Blue. Inmiddels is de weg naar wereldwijd gevierd connaisseursfestival Roadburn in Tilburg ook gevonden en staat een volgend album op stapel om in oktober uitgebracht te worden. 

De statig slepende liedjes van Williams doen het vanavond verdomd goed. Een muisstil, gefascineerd publiek – de zaal is overigens ook al lekker wat volgelopen – hoort en ziet hoe Williams en haar vierkoppige band hun gedragen, donkere en melancholische liedwerk vol mooie, innemende gevoeligheid voor het voetlicht brengen.

Het is niet elke band gegeven, binnen de categorie van de instrumentale postrock, om live telkens zo sterk te overtuigen als dit viertal uit Tokyo. MONO flikt het vanavond andermaal, na hun  bezoek aan Neushoorn in 2015 en 2018, het overgrote deel van het publiek waarneembaar in te pakken. Hier wieg je met je hoofd gestadig op weg, nu en dan de ogen even sluitend. Bijna soms ongemerkt beland je van tedere, breekbare momenten via hevig meeslepende melancholie in een dreigende, bepaalde angst inboezemende teneur. En dat laatste gaat vaak gepaard met een prettig oorverdovende versmelting van heftig noisende gitaren en potig kletterende ritmiek. Mooi in dit alles is – bijkomend – de aanblik van de band.

Met de, het gros van de tijd, zittende gitaristen Takaakira ‘Taka’ Goto en Hideki ‘Yoda’ Suematsu, die in volledige focustoestand heen en weer wiegend hun bouwsels naar grote hoogten brengen. Ze flankeren de staande en veelal swingende en ingekeerde bassiste Tamaki Kunishi. Een totaalaanblik die een prachtige drive toont van een gezelschap dat geheel op gaat en lijkt op te lossen in die muzikale verrichtingen. Het sluit wat dat betreft aan bij die vrij unanieme beleving in de zaal, alwaar men dus meer dan genoeg heeft aan de uitgekiend opgebouwde, lijvige tracks, waarin het een veelvuldig ‘wegdrijven’ is op de mijmerende sferen die als duidelijke rode draden door het materiaal lopen.

Van het meer dan drie jaar geleden verschenen album Nowhere Now Here komt zo het bloedmooie, zielroerende titelnummer langs, dat met subtiele maar beladen gitaartonen je meeneemt in een zich laagsgewijs steeds verder uitvouwend melodrama. Op andere momenten is daar dan dat broeien, die dreiging, dat leiden naar zalig angstaanjagende explosies. Neem daartoe Riptide, van meest recente full-length Pilgrimage of the Soul. Daarin is ook een fraaie rol weggelegd voor de sinds zo’n vier jaar van MONO deel uitmakende Amerikaanse drummer Dahm Majuri Cipolla, die met dicterende en terugkerende patronen en nadere spanning verhogende fills het onheil goed weet op te jagen.

De band laat na een krap uur spelen de overwegend laaiend enthousiaste menigte even achter zich. In het vervolgens laatste half uur verschijnt dan bij aanvang A.A. Williams ook weer op de bühne. Met haar speelt MONO het plechtig slepende Exit in Darkness. Een dot van een tragische track en afkomstig van de collaborerende EP van dezelfde naam uit eind 2019. En opnieuw is daar ook die meeslepende, fluwelen zang van Williams – terwijl ze ditmaal minimale maar rake toetsen bespeelt –, die zich mooi nestelt binnen MONO’s typerend verheffende gitaarmelodie. Het kwartet besluit dan zijn magische performance deze avond met het aardedonkere gevaarte Com(?). Een nummer uit het vroege oeuvre van de Aziaten, en dat via massieve en repeterende beukriffs van het kaliber Amenra ontaardt in een bak priemende noise. Het benadrukt nog maar eens die vele gezichten van deze meesterlijk sfeer kickende band. Men laat de menigte voor de laatste keer in euforie achter.