Gnaw Their Tongues is inmiddels al lang geen kleine naam meer in de black metalscene, zowel in binnen- als buitenland. Het eenmansproject van Drachtenaar Maurice 'Mories' de Jong heeft binnen die scene een stevige niche gemaakt. Dat bracht Gnaw Their Tongues ook al enige malen naar Roadburn; het fijnproeversfestival bij uitstek voor de duistere, veelal heavy muzieksoorten. De tergende, kwaadaardige black/noise biologeren zeker, met scherende noise en langstrekkende zwaar overstuurde drummachinesalvo's en ambienttexturen. Het is zo zwart als de nacht, want Gnaw Their Tongues laat werkelijk geen streep licht door. Afgetopt met De Jong zijn indringende black screams en diepe grunts, maakt het intens tot op het bot. Een apocalyptische muzikale exercitie die absoluut bijzonder is, maar dan toch vrij statisch oogt. Met een weliswaar in zijn element verkerende De Jong, heen en weer wiegend achter zijn elektronische knoppenbatterij dat echter te weinig tegenwicht biedt. Een achtergrondprojectie van een goede dosis naargeestige beelden zou bijvoorbeeld niet hebben misstaan. Het zou het sfeerbeeld mogelijk ten goede zijn gekomen. De povere backdrop met doodskoppen en het dito lichtspel schieten nu te kort.
Het Engelse Godflesh wordt, samen met het Amerikaanse Ministry, gezien als één van de belangrijkste industrial metalbands en wegbereiders van dat genre, bijvoorbeeld voor Fear Factory. Doorbraakplaat Streetcleaner (1989) zette de band definitief op de kaart en de equipe uit Birmingham is sindsdien niet meer weg te denken als toonaangevende naam in metalland, met een reeks aan albums van meestal hoogwaardige creatieve kwaliteit. Vanavond doet men het Sneker Bolwerk aan. Support is er van het inktzwarte Gnaw Their Tongues.
In een opmaat van een sonore, feedbackende gitaardrone volgt vlot aansluitend het duo Godflesh. Sinds jaar en dag bestaand uit zanger en gitarist Justin Broadrick en zijn compaan G.C. Green op bas, die na een hiaat van acht jaar in 2010 hun muzikale broederschap weer nieuw leven inbliezen. En dat binnen een huidige metalscene, waarin genres zich meer lijken te kruisen dan ooit, dit creatief stijlen mengende Godflesh nog even relevant klinkt, wordt vanavond wederom duidelijk. Met de diep schurende en snijdende elektronica die zich militant vermengt met de agressie van metal en punk.
'Met diep schurende en snijdende elektronica die zich militant vermengt met de agressie van metal en punk'
De vooruitstrevende smeltkroes is omgeven door straffe, prangende ritmepatronen van een drummachine, waarop Green ook machinaal strak zijn zware distortion baslagen legt. Dit arsenaal aan elektronische ritmiek bedwelmt je tezamen met de vaak repeterende basnoten. Het doet op sommige momenten bijna catatonisch aan. Ook goed passend bij die typische kilte van de Godflesh-sound, waar misantropie en nihilisme rijkelijk van afspatten. Kilte die zich eveneens onomstotelijk laat gelden in Broadricks fulminerende zang; geëtaleerd in verbeten uitspugende korte teksten doortrokken van haat en woede. En, in tegenstelling tot Gnaw Their Tongues, met afwisselende en sfeerverhogende visuals op de achtergrond van onder meer schimmige gedaantes en bossages die koud en desolaat aanvoelen.
Godflesh brengt een set die een zeer overtuigend aanbod is van enerzijds brute en ratelende stootkracht (de eerste helft) en anderzijds van het vaker opzoeken van atmosferische breedtes waarin – voor Godflesh-begrippen – meer introverte momenten langskomen en ruimte is voor melodie. Ouder werk beslaat veelal die eerste helft, zoals het dynamische, kletterende Predominance van het album Pure uit 1992. Het toont goed aan hoe geweldig de Britten weten te excelleren in hun opzwepende ritmes, gemeen knijpende gitaarriffs en die overstuurde, gravende baslijnen. Bestanddelen met gevaarlijke, prikkelende stootkracht, die regelmatig neigt tot een dansje op de herhalende ritmische patronen. In dat tweede deel is er dan ook veel aandacht voor de meest recente langspeler Post Self (2017), met tracks die mooie meeslepende en vervreemdende gitaarlijnen kennen maar ook nog steeds dat uiterst bijtbare gehalte hebben van Godflesh' iconische full-length debuut Streetcleaner. Het vanavond al goed genietende publiek veert dan nog één keer helemaal op als van hiervoor genoemde (industrial) metalklassieker bij de toegift het venijnige Like Rats de zaal ingaat. "You breed, like rats!" Hiermee geeft Godflesh de mensheid voor vanavond de laatste ferme trap onder de hol en onderstrepen deze veteranen dat ze er vandaag de dag nog geheel toe doen.
GEZIEN
Godflesh + Gnaw Their Tongues
Poppodium Het Bolwerk, Sneek
Zaterdag 20 april 2019