Het is de nog tamelijk nieuwe band Tarre tot op heden niet bepaald voor de wind gegaan. Hoe verdoemd kan het dan zijn met in een vroeg stadium al de nodige personeelswisselingen. De albumpresentatie op 9 maart in De Lantaarn te Dokkum moest zelfs worden afgeblazen. Gitarist Rene Palmen verliet het schip enige dagen eerder door persoonlijke omstandigheden. Voorlopig hopelijk als laatste in een vaak niet zo leuk bandhoofdstuk. Sterk, zanger Meindert Pander (van lokale stoner metallists Pander) en drummer Sian Sterkenburg (Dirty Robot) blijven over. De zoektocht naar een gitarist is, op moment van schrijven, nog gaande. De volledige cd is er dan dus gelukkig wel. Uitgebracht onder de gedeelde vlag van Big Bad Wolf Records en Headbangers Records.
Bassist Meindert Sterk besloot enkele jaren terug zijn muziekpraktijken weer op te pakken. Na lange tijd niet meer in bandverband actief te zijn geweest stampte Sterk (Autumn) vanuit thuishonk Ferwerd het zwaargewicht Tarre uit de kleigrond. De Friese benaming voor teer, die geheel aansluit bij de logheid en de ruwe textuur waarmee de gepredikte doom metal zich omgeeft. Evenzo sprekend voor de doom is de titel van het begin maart losgelaten debuutalbum: Unheil Fan 'e Klaai.
De in het Frysk gezongen albumtiteltrack Unheil Fan ‘e Klaai (vertaald 'Onheil van de klei’) verloochent de provinciewortels niet. In het bijzonder niet die van de noordoostelijke kleigrond, waar de oorsprong van de band ligt. Tarre vouwt het relaas uit in dit epos van rond de dertien minuten. Het nummer gaat over het proberen te overleven van mens en dier ten overstaan van het dreigende wassende zeewater, waarbij de plaatselijke bevolking met huis en raad vluchten naar hoger gelegen plekken. Het is zwaar ploegende doom metal met een vuige sludgerand, die uitgekiende buitelingen maakt middels snelle passages en koortsig opstijgende delen.
The Endless Pilgrimage zwelgt in archetypische doomteneur. Geheel passend flonkert old school doom metal, die je doet denken aan namen zoals Candlemass, Saint Vitus en The Obsessed. De klassieke sound waart rond op het gehele album, maar dan zonder de typische heavy metal. Tarre verrast zeer aangenaam in het merendeel van de nummers, door aan de traditionele riffs vaak vernuftige wendingen te geven. Het pookt de muzikale spanning en sfeerbeleving boeiend op. Bij een eerste luisterbeurt zijn de overgangen wat abrupt maar vaker luisteren wijst afgemeten raffinement uit. Zoals ook in het fijn kronkelende Global Fungus, dat er een smerige groove en knipogende Bolt Thrower-lick op nahoudt.
Het ziekelijk gemene Your Skin Fits Me heeft een zekere dosis Cathedral-gif. De tekst over de gestoorde geest van een vrouwenmoordenaar krijgt hierdoor nog meer bite. Net zo bijtend is Repulsive Vanity. IJdelheid en uiterlijk vertoon gaan er aan de lyrische schandpaal, in een weer avontuurlijk meanderende doomlap van bijna elf minuten.
Verstikkend ethos en huichelarij zijn de doemscenario´s die de staart van het album nog eens goed zwart kleuren.
In respectievelijk het met herkenbare slepende stonerriffs omhangen Never Bloom en Baptizing The Dead dat opnieuw het oude Cathedral smaakvol doortrekt. Maar dan op den duur toch lichtelijk vermoeid door de wat te grote hoeveelheid aan afbrekende riffs.
Laatstgenoemde staat Unheil Fan´e Klaai zeker niet in de weg bij de uiteindelijke bestempeling van een fijn, dik doomstampend debuut. Eén die stampt met tact en niet schroomt af te wijken van de typische doom metal-soberheid, door te grooven en boeiende afwisseling te bieden op zijn muzikale palet. De duistere en knagende doomsfeer zit je verder altijd dicht op de huid in de lijn van Candlemass, Pentagram of Cathedral. Sterk afgerond in de contrasterende heldere en prikkende vocalen van Pander. Interessante plaat! Nu maar gauw die nieuwe gitarist binnenhalen.