Leprous oogst succes in Neushoorn Leprous oogst succes in Neushoorn

En dan volgt het slotakkoord van Leprous. Een nummer als Bonneville begint jazzy en wordt verder gekenmerkt door sprankelende gitaren, explosief toetsenspel en uitstekende zang. Illuminate heeft een sterk staccato. Net zoals The Weight of Disaster wordt gekenmerkt door een boeiend ritme. Jammer dat een song als Leashes ontbreekt, want dat zou een mooi rustpunt zijn geweest. Erger is het dat het titelnummer Malina wordt overgeslagen. Dat heeft een mooie triestheid. Je ziet het oude vrouwtje gewoon tobben om in haar levensonderhoud te voorzien. Afgaande op de set list komt The Last Milestone ook niet aan de orde. En dat terwijl het zo mooi en ontroerend is. Spijtig. Zonder de anderen tekort te doen, de bijdrage van cellist Raphael Weinroth-Browne is geweldig, zodat hij wel wat meer voor het voetlicht mag. En natuurlijk is Einar Solberg een prima leadzanger, die af en toe aan Jeff Scott Soto doet denken. Niet de eerste de beste dus. Verder is het vanzelfsprekend en aan een band voorbehouden om keuzes te maken, maar ze hadden wat meer aandacht voor hun laatste album kunnen schenken. Desalniettemin is het een goed concert, dat af en toe verstoord wordt door gekakel vanuit het publiek. Als je tijdens een perfect gedeelte op een cello ‘Una Paloma Blanca’ krijst, heb je een bizar gevoel voor humor dat lang niet iedereen weet te waarderen.