Bij opkomst valt meteen op dat die gimmick van Vurro wel goed uitgewerkt is. De twee holle zwarte gaten van zijn koeienschedel staren tijdens het optreden dreigend het publiek in en wekt samen met de half afhangende tuinbroek inderdaad de indruk dat we te maken hebben met een doorgedraaide dorpeling ergens uit de Spaanse hooglanden. Alleen komt dat imago niet helemaal tot zijn recht in de oververlichte kleine zaal van Poppodium Het Bolwerk. Deze lijkt meer geschikt voor een gladde jazzband, dan vuige rock-'n-roll.
Gelukkig belemmert dit het optreden zelf verder niet waarbij Vurro handen en benen tekort lijkt te komen om al zijn instrumenten te bespelen. Doordat hij zijn handen kwijt is aan zijn orgel en klavier en zijn benen voor de basdrum gebruikt, bespeelt hij zijn bekkens door wild heen en weer te zwiepen met de horens van zijn helm. Oh ja, en daarbovenop zingt hij nog, bedient hij een soort modulaire synth en heeft hij ook nog eens een hele verzameling bellen aan zijn armen hangen.
De eenmansband lijkt ineens weer helemaal terug te zijn. Alleen het afgelopen jaar al konden we namen als Bob Log III en Dead Elvis & His One Man Grave terugvinden op de Friese concertagenda. Het concept lijkt steeds simpel: neem een visuele gimmick gecombineerd met dansbare muziek en je zit geramd. Ditzelfde lijkt ook te gelden voor de Spaanse Vurro, een mysterieuze artiest die gehuld in zijn koeienschedel inmiddels de halve wereld over getoerd is met zijn opzwepende boogiewoogie. Nu rest echter alleen nog de vraag of hij live meer dan alleen zijn gimmick ten tonele kan brengen.
Vurro
Ondanks deze waslijst aan instrumenten klinkt het eindresultaat heel strak, een flinke prestatie gezien de hoeveelheid aan instrumenten die hij tegelijkertijd bespeelt. Dit betekent echter wel dat de meeste nummers niet al te ingewikkeld in elkaar steken. We horen veel oude boogiewoogie zoals de online hit Vurro’s Boogie en een cover van Let’s Twist Again van Chubby Checker, zonder dat er erg veel nieuws mee gedaan wordt. Jammer, want dat hij de nodige muzikale innovativiteit in huis heeft blijkt wel op nummers als El Toro Raul, waarop hij met tal van rare geluidseffecten en een sterke nadruk op het orgel een soort Residentsachtige manie creëert.
Uiteindelijk valt Vurro in het rijtje van zeer vermakelijke acts waar je verder niet lang wakker van ligt. De uitvoering en de aankleding klopt allemaal, maar muzikaal blijft het erg eendimensionaal. Veel nummers lijken variaties op hetzelfde thema en er zitten net te weinig uitschieters bij om echt boeiend te blijven. Neemt niet weg dat Vurro wel een begenadigd muzikant is en dat echte liefhebbers van boogiewoogie hun hart kunnen ophalen bij zijn show. Voor de rest blijft vooral de aankleding en het mysterie om de man heen interessant en weet Vurro zijn gimmick uiteindelijk wel gedeeltelijk, maar niet helemaal te ontstijgen.
Vurro
GEZIEN
Vurro
Poppodium Het Bolwerk, Sneek
Vrijdag 26 januari 2018