De eerste dag van Into The Void begint meteen met een improvisatie voor de organisatie. Dagopener Hangman's Chair staat vast in de file en het is snel duidelijk dat ze zeven uur niet gaan redden. Gelukkig zijn de vriendelijke Belgen van Eleanora de beroertsten niet en zijn ze welwillend om van tijd én podium te wisselen. Voor sommige bezoekers een kleine teleurstelling als zij te laat doorhebben dat er een wisseling van de wacht heeft plaats gevonden, maar ja, soms gaan de zaken zo.

Na het weergaloze optreden van Amenra twee jaar geleden was het slechts een kwestie van tijd voordat Eleanora ook op Into the Void zou verschijnen. De twee Belgische bands zijn immers uit hetzelfde gitzwarte hout gesneden. Zowel de diepe vocale uithalen en het zware gitaargeluid klinken dan ook onmiddellijk vertrouwd in de oren. Gelukkig houdt de vergelijking hier grotendeels op en heeft Eleanora nog genoeg eigen kwaliteiten. De nummers hebben met hun rollende ritmes en strakke dynamiek een flink dramatische inslag. Hiermee houden ze de show gedurende vrijwel de hele set spannend en doet de band uiteindelijk amper onder voor hun landgenoten. (WN)

De dus aanvankelijke festivalopener Hangman's Chair komt uiteindelijk wel op tijd voor de nieuwe tijd en ze treden dus daartoe niet aan in Neushoorns Grote Zaal, maar in de Arena. De Parijzenaars komen met een krachtige en indrukwekkende set tevoorschijn. Mooi opgebouwde kop-staart nummers laten melancholische tot depressieve ondertonen doorkomen. De bijzonder fraaie cleane vocalen van gitarist Cedric Toufouti omarmen daarbij geweldig en bijna warm aanvoelende, dikke sludgeriffs in post metaljas. Soms lijkt het melodrama wat over te hellen, vooral in de nodige emotie kennende zang. Het doet echter niets af aan dit ijzersterke optreden. (JdR)

Terwijl Hangman's Chair aan het laatste kwartier van de set begint, staat in de Grote Zaal het Amerikaanse Elder de eerste klanken weg te werken. Elder is het type band dat voor dit soort festivals gemaakt lijkt. Het trio speelt een soort uitgesponnen metal met nummers die nergens onder de tien minuten duiken. Door de afwisseling van technisch strak gitaarspel en slepende stonerrock voelen de nummers gelukkig nergens langdradig. Aanvankelijk oogt het geheel nog ietwat afstandelijk. Maar gaandeweg het optreden gaan er steeds meer hoofden steeds dieper meebewegen. Of dat is omdat de band gaandeweg de set harder gaat spelen of omdat iedereen meegezogen wordt in de muziek is verder niet relevant. Het tot dusver naamloze nummer van hun aankomende plaat dient tegen het einde van de set als een absoluut hoogtepunt, dus bij de volgende tour zijn ze alvast weer meer dan welkom. (WN)

Niet iedereen krijgt het hoogtepunt van de set van Elder mee, want in de Arena staat al heel wat publiek in afwachting van DOOL. Met maarliefst drie gitaristen in de gelederen, bestaat het Rotterdamse gezelschap uit ex-leden van de gewezen occult rockformatie The Devil´s Blood en met een centrale rol in de band onder meer ex-Elle Bandita en quasi tv-persoonlijkheid Ryanne van Dorst. De drie gitaren (één daarvan om de nek van zangeres Van Dorst) zorgen voor afwisselende themaatjes, met lijnen die elkaar passend aanvullen. DOOL brengt een goed overkomende donkere sfeer, die prima gedijt in de meer intieme Arena-zaal. Een lekker rauw klinkende, aanstekelijke mix van doeltreffende hardrock en gothic pop komt je tegemoet, dynamisch aan elkaar geregen met licht psychedelische delen. Een metal-schwung wordt hier en daar gegeven, en met name Van Dorst haar inpalmende, loepzuivere zang hult DOOL's muziek in een occulte zweem. Het intrigerende Oweynagat passeert. Een single waarmee de Rotterdammers (aangevuld met bijbehorende clip) een aardige buzz hebben gemaakt in undergroundkringen en een voorportaal is van de in januari te verschijnen debuutplaat. Bij elkaar een prima performance, ondanks een zekere voorspelbaarheid bij bepaalde spanningsbogen binnen langskomende tracks. Het mag de pret absoluut niet drukken. (JdR)

Sommige bands kun je goed of kwaad live simpelweg niet omheen. Steak Number Eight is in elk geval een van de bands waarbij dit het geval is. Het geluid is mokerhard en vooral het geschreeuw van frontman Brent Vanneste is onontkombaar. Waar op plaat de band nog verschillende muzikale invloeden te ontwaren zijn, lijkt de band live alleen maar geinterresseerd te zijn in zo luid mogelijk te klinken. Hier slagen ze absoluut in, maar het eindresultaat is zo eendimensionaal dat je na een kwartier al het gevoel hebt dat je een uur hebt staan luisteren. Vast heel vermakelijk als je na tien bier middenin de pit staat, maar voor de rest wil de band gewoon te graag rock-'n-roll zijn om het ook daadwerkelijk te zijn. (WN)

The Machine is de tweede Nederlandse inzending van vanavond en dompelt de Arena goed onder in hun psych-stoner bad. Het trio laat het publiek gulzig smullen van opzwepende tempo´s en vaak bedwelmende winding downs. Stevig groovende riffs met viezige klank in de traditie van oerstoners Kyuss en krijgen bijval van fuzzy solo´s. Veelvuldig in een effectenwaas hangende zang is de kers op de psychedelische taart. De zang ontpopt zich geregeld als een bijkomend instrument, dat voor nog meer opsmuk zorgt binnen de psych-stoner purple haze die The Machine ten toon spreidt. Veel uitzwermende instrumentale stukken doorspekken een groot aantal van de nummers. Niet allemaal bijster origineel (de bekende stonerriffs zijn daar) waar dit drietal je op trakteert, maar wel verdomd catchy en lekker vol gif gebracht. (JdR)

Sommige bands behoeven eigenlijk weinig introductie. Iedereen die de naam Fu Manchu gehoord heeft, weet precies wat hij het komende uur kan verwachten: typische nineties rock-'n-roll die licht uit verschillende vaatjes tapt, maar vooral trouw blijft aan zijn eigen geluid. Er is wat fuzz die het geheel een licht psychedelische inslag geeft, wat zware gitaarpartijen die aan stonerrock doen denken, maar de invloeden blijven beperkt. Hierdoor heeft de band puur muzikaal gezien wel een ander karakter dan de meeste bands op het festival. Hier hoor je geen bulderende drums en zompige gitaarpartijen, maar juist een heel groovend geluid met relatief korte opzwepende nummers.

Dit vormt echter juist wel een aangename afwisseling met de rest van de avond en het publiek lijkt ook het wat dansbaardere geluid van de band te waarderen. Hoogtepunten uit een Fu Manchu show kiezen is altijd lastig, de beste nummers zijn de nummers die op een manier over het leven ‘on the road’ gaan, maar dat alleen zijn er haast te veel om op te noemen. Hell on Wheels, Eatin’ Dust, Lord of the Road, Drive, de lijst lijkt maar door te gaan. Eigenlijk past alleen de uitstekende Devo-cover van Freedom of Choice niet binnen dit rijtje. De nummers klinken allemaal nog even strak als tien of zelfs twintig jaar terug, dus de wielen van Fu Manchu zijn voorlopig nog niet uitgedraaid; een uitstekende afsluiter van de eerste dag in de Grote Zaal. (WN)

Maar de avond is nog niet voorbij. De drie heren van Black Rainbows uit Rome mogen namelijk ITV´s eerste dag afsluiten in de Arena. Een goed de aandacht vangend begin van spacend ronddwarrelende gitaareffecten gaat over in een set die bol staat van overvloedig fuzzende psych-stoner.
Tot op zekere hoogte is Black Rainbows vergelijkbaar met The Machine, maar kent daarentegen dikke wortels in de seventies rock. Verder beschikt zanger/gitarist Gabriele Fiori over een stemgeluid dat sterk doet denken aan dat van Scott Hill, van eveneens vanavond optredende grote genrebroer Fu Manchu. Namelijk van de prettige laidback en lijzige soort.   
Ook de fuzzrockers lopen niet over van originaliteit. Hun songmateriaal is in de basis vaak opgebouwd uit overbekende (stoner)riffs. Die worden meestal met zwiepend solerende gitaar en omrandende kolkende geluidseffecten nader bijgestaan. De Italianen raken, los van originaliteit, prima de retrosfeer aan. Die is puur en oprecht. En het relaxede, losse rockkarakter van hun nummers associeert bij vlagen met een vroegere Monster Magnet.