De Britten overdonderen vanavond met een diepschurend en moddervet geluid. En wat komt de verbeten slagkracht van Carcass’ massieve death metal daarmee dan ook heerlijk uit de verf. Bij deze eveneens een pluim voor de mensen achter de knoppen. Naast het putten uit meest recente full-length Surgical Steel (2013) besteedt het kwartet uit Liverpool met name ook aandacht aan de vroege negentiger jaren albums Heartwork en Necroticism – Descanting the Insalubrious. Albums die te boek staan als death metal-mijlpalen en deze avond in het über-hechte spel van de vier aantonen waarom dat ook weer zo is.
#ITG16: Carcass kraakt met chirurgische precisie
Engelsen maken onverbiddelijke indruk op Into the Grave
Als aanvankelijk groot wegberijder van de gore-grind verblijdt het roemruchte Carcass al sinds 1987 de metalwereld met zijn amusant ziekelijke thematiek van bloed en ingewanden. Albums Reek of Putrefaction en Symphonies of Sickness zijn klassiekers in het genre en brachten grote verandering teweeg in de extreme metal-scene. De pionierskunsten herhaalden zich in 1993 met de release van Heartwork. Een album dat mede aan de basis staat van de melodieuze death metal. Op deze tweede dag van Into the Grave mogen de Engelse metal-’pathologen’ nu hun zalig ziekmakende death metal onder de Leeuwarder Oldehove loslaten. In de rol van mede-headliner, één die hen meer dan toekomt.
Buried Dreams (van Heartwork) of anders Incarnated Solvent Abuse (op Necroticism) zijn ijzersterke illustraties van waartoe de gitaartandem Bill Steer en Ben Ash toe in staat is. Rappe en messcherpe twin-partijen slingeren tegen je hoofd, om je op een ander moment vervolgens weer te trakteren op vinnige melodieën en af en aan gaande solo’s. Dat Carcass’ death metal op geloofwaardige wijze met rock ’durft’ te dwepen, bewijst de death ’n’ roller Keep on Rotting in the Free World (de niet te missen knipoog naar Neil Youngs Keep on Rocking in ..). De overall machinaal strakke ritmesectie weet hier de teugels evengoed te laten fieren en meer ’los’ groovend te spelen. En altijd is daar de zuurbijtende gromzang van zanger/bassist Jeff Walker, die het in tekst van het typische Carcass-cynisme voorziet. Sowieso zorgt ook zijn stemgeluid er voor dat de death metal nooit ver weg is.
Het is een uur lang smullen geblazen bij dit ultra-strakke Carcass. Na al die jaren lijkt de band nog niet aan kracht te hebben ingeboet. Wat heet, de energie knalt er vanaf en dat weet het publiek maar al te goed. Op een bepaald moment dreigen crowdsurfers even van alle kanten te komen en is het dekking zoeken. Er ontstaat een prettige chaos vlakbij het podium. Het is leuk te vernemen dat Voivoids gitarist Daniel ’Chewy’ Mongrain voor korte tijd voor bij het podium aanwezig is, zichtbaar genietend van wat er op de planken gebeurt maar ook in het publiek. En als Carcass dan nog peurt uit plaatwerk uit zijn begintijd (Symphonies of Sickness) en afsluit met de daverende titeltrack van Heartwork, is de ’overwinning’ voor de Engelsen dik in de pocket.