Vooralsnog lijkt het in de media niet helemaal lekker te gaan in het Slayer-kamp. Zanger Tom Araya klaagde recentelijk in interviews over de druk die het vele touren met zich meebrengt. Ook hintte de opperbrulboei zelfs naar het stoppen met de band. Gitarist Kerry King legde in een ander interview uit dat Araya hier regelmatig onduidelijk over is en dat hij ‘zijn kaarten graag gesloten houdt’. Voeg daar ook nog eens bezettingswisselingen, Jeff Hanneman’s overlijden evenals lauwwarme reacties op het laatste album Repentless aan toe en je hebt een band die lijkt te bezwijken onder metaalmoeheid.
#ITG16: Slayer geen slachtpartij, wel een geslaagd feestje
Vermakelijk maar voorspelbaar optreden sluit de vrijdag van Into The Grave af
Er valt eigenlijk weinig meer te zeggen over thrashmetal-pionier Slayer. Menig metalliefhebber kan Angel of Death moeiteloos meeneuriën, de meesten hebben Reign in Blood in de platenkast staan en bovenal heeft vrijwel iedereen de band al eens live gezien. De eeuwig lijkende tour cyclus van de band brengt ze dan ook voor de eerste keer langs bij Into the Grave. Het gevolg is een leuk maar voorspelbaar optreden.
Met enkel twee nummers (exclusief het intro Delusions of Saviour) van Repentless is het dan ook eens te meer duidelijk dat de metalgrootheid gretig teert op de klassiekers van weleer. Logisch ook, want niet alleen stammen nummers als Postmortem en Mandatory Suicide uit de meest succesvolle periode van de band, ze blijven ook tijdloos, of je ze nu van de band zelf hoort of in het hardrockcafé om de hoek. Slayer doet dit misschien met de ogen dicht, maar dankzij de setlist krijgen zij met weinig moeite het publiek in een feestelijke stemming.
Het is vooral Tom Araya die, ondanks zijn twijfels over de toekomst, vandaag opvallend goed bij stem is. Hij weet songs als Repentless of Fight Till Death met de nodige venijn te besprenkelen. Qua interactie met het publiek is er niet eens zoveel nodig. Verder heeft Gitarist Gary Holt (Exodus) het duidelijk naar zijn zin bij zijn nieuwe broodwinner, terwijl King en drummer Paul Bostaph plichtmatig maar verdienstelijk doorbeuken. Gecombineerd komen de karakteristieke kenmerken van de band aan bod: snerpende gitaren, donderende drums en krijsende gitaarsolo’s.
Een van de weinige echt interessante momenten doet zich voor na War Ensemble, wanneer Tom Araya zich beklaagd over, vermoedelijk, een fotograaf die zich niet aan de regels houdt. Echter leidt dit behalve een korte pauze tot weinig heisa. Het slotstuk van het optreden bestaat uit een vijftal songs in de vorm van Dead Skin Mask, Seasons in the Abyss, South of Heaven en tot niemands verbazing Raining Blood en Angel of Death. Grote hits die een moshpit inclusief crowdsurfers op gang weten te brengen.
Achteraf gezien is Slayer gewoon Slayer. Een slachtpartij waar bloed uit de hemel komt vallen, is het al jaren niet meer. Wel valt er weer te spreken over een geslaagde maar desondanks zeer voorspelbare afsluiter voor de vrijdag van Into The Grave 2016. Misschien toch tijd voor een pauze, heren?