Al bij de eerste aanslag op het drumstel en de schreeuw van zanger Joel O’ Keeffe wordt duidelijk dat de muziek van Airbourne wel erg bekend voorkomt. De sound, de uitstraling en de zang doen sterk aan één band denken: ACDC. Maar dan net even anders, en iets minder van kwaliteit. De show van deze vier mannen is zeker indrukwekkend te noemen met de enorme banner van de band die achter niet minder dan twintig Marshall versterkers hangt. Als de vriendelijke buren van de politie nu de decibelmeter tevoorschijn toveren wordt het vast niet goedgekeurd. Ondanks het hoge volume is de kwaliteit niet te vergelijken met hun grote voorbeeld ACDC.

Maar dat mag de pret absoluut niet drukken, na bij de eerste vier bands wat sloom te staan mee knikken gaat het publiek dan eindelijk wat meer los en begint de menigte te bewegen. En dat bewegen gaat van headbangen naar crowdsurfen, het gaat nu pas écht los. Na een dag van dreigende regen is het nu dan eindelijk opgeklaard en het avondgloren maakt het plaatje af. Het feit dat de band pretentieloze rechttoe-rechtaan rock maakt, siert hen ook wel weer. De toeschouwers worden echt even meegenomen naar een ander tijdperk, en lijken net als de band schaamteloos te genieten. Het is dan ook onmogelijk om niet te glimlachen bij pareltjes als Girls in Black, Ready to Rock en Runnin’ Wild.

De band speelt het uur compleet vol en de tijd lijkt voorbij te vliegen. Het overvolle plein lijkt zich op te maken voor de hoofdact van de avond, maar in de tussentijd wordt er genoten van elk nummer wat Airbourne ten gehore brengt. Het optreden is zeer gelikt en elk nummer heeft een enorme opzwepende vibe en door de strakke show weten de Aussies dit echt over te brengen naar het publiek. Airbourne is hierbij een niet te missen naam in de line-up van elk zelf respecterend festival.