Eriksson Delcroix - Prinsentuin
Wat moeten Bjørn Eriksson, Nathalie Delcroix en hun bandleden tijdens hun optreden genieten van de setting in de Prinsentuin. Het veld rondom de vijver ligt bezaaid met mensen en voor het podium fiets af en toe een kind langs. De eerste tien minuten verlopen ietwat stroef, ogenschijnlijk vanwege de afstemming van de monitoren. Na enkele pieptonen en onzuivere zangpartijen herpakt de band zich al snel. Enerzijds past de gemoedelijke sfeer in de Prinsentuin goed bij countryballads zoals het vlotte 56 7th Street en het catchy Lay Low. Het wordt anderszijds pas echt spannend zodra de Belgen halverwege het optreden het psychedelische Snakebite spelen. Alle braafheid gaat overboord en maakt plaats voor deze psychedelische, haast koortsachtige trip. De bluegrassbanjo, de resonatorgitaar en zelfs de blokfluit worden van stal gehaald om deze broeierige sound op te mat te leggen. Met die afwisseling tussen spanning en gemoedelijkeheid weet Eriksson Delcroix het publiek 50 minuten lang volledig mee te krijgen. De ovatie rondom de vijver schalt na het optreden dan ook voluit en welverdiend door de Prinsentuin. (DdV)

Black Honey - Gouveneursplein
Het Britse Black Honey heeft zich een tijd lang goed schuil kunnen houden in de krochten van thuisbasis Brighton. Naar eigen zeggen hadden ze dat graag zo gehouden, maar ze hebben de pech dat ze beschikken over een zeer charismatische frontvrouw met een enorm gevoel voor dramatiek én ze maken verdomd lekkere liedjes. Dergelijk opvallend talent komt simpel zat snel bovendrijven en overal waar ze komen laten ze een onuitwisbare indruk achter. Deze band is dan ook één van de meest opvallende, maar vooral onverwachte namen op het programma van het Fries StraatFestival. De sound van Black Honey heeft een Tarantino-achtige vibe dat teruggrijpt op de surfsound uit de jaren zestig, maar dat net zo makkelijk omzwaait naar indie met een psychedelisch randje. De set bestaat onder andere uit nummers van hun onlangs uitgebrachte EP Headspin, waarbij de tracks elkaar qua tempo en intensiteit op een prettige manier afwisselen. Frontvrouw Izzy B Phillips is zo’n type die je met haar grote open ogen hypnotiseert en je wakker schudt met een tot in je ziel rakende kreet die ze uit haar tenen haalt. Ze brengt elk nummer met een ogenschijnlijke dreiging, maar nuanceert deze regelmatig met een plagende glimlach. Black Honey is met recht de muzikale verrassing van het festival en maakt de reputatie van intrigerende act meer dan waard. (MH)

The Brahms - Gouveneursplein
Met Appelpop op hun naam, een supportshow voor The Kooks en een succesvolle Popronde staat The Brahms als afsluiter op het Fries Straatfestival. De band was eerder al te horen op 3FM met de singles Homerun en Golden en bracht in maart dit jaar hun EP Belise uit. Tijdens hun set blijkt The Brahms een goede keuze als afsluiter van het festival. De band straalt jong en hip uit, met een charismatische zanger die zo uit een succesvolle boyband kan komen met zowel stem als uitstraling. Inhoudelijk gezien geven de nummers een goede vibe af. Het is origineel, afwisselend en de nogal aanwezige sologitaar voegt een mooie surfrocktint toe aan het geheel. Het format van de performance lijkt alle aandacht naar zanger David Westmeijer toe te sturen, terwijl gitarist Thomas Braam zijn ding doet en in zijn eigen wereldje leeft. Dit is af en toe wel afleidend, daar het Westmeijer niet volledig lukt om de aandacht bij hem te houden in plaats van de nogal bijzondere houding van Braam. Voor het geluid maakt dit echter niks uit, de nummers zitten ongelofelijk strak in elkaar en doen af en toe denken aan het typische geluid van de vele soundtracks van de James Bond filmserie, met het nummer She Moves als toppunt van deze vergelijking. De vrij jonge band zet een fantastische show neer, en is daarmee een perfecte keuze voor het Fries Straatfestival. (FA)