Willie Darktrousers & De Splinters - Klokplein
Na één avond Fries Straatfestival gehad te hebben, zijn Willie Darktrousers & De Splinters er klaar voor om de tweede dag te spelen. De nuchtere band komt uit Donkerbroek - vrij vertaald darktrousers - en omschrijven hun genre als garagedoom, noisefolk, swingpunk en kermiskraut. Er is nog niet veel publiek voor Maud, Heiko en Willie, maar het publiek dat er staat is wel erg enthousiast. Bij het nummer Stofzuigerparadijs roept iemand uit het publiek 'rock-'n-roll!' en er wordt meegelachen door de bandleden. Zij hebben overigens ook een stofzuiger meegenomen. Wat opvalt is dat er goed contact is tussen de muzikanten, ze kijken vaak naar wat de ander doet en lachen. Bassist Heiko heeft ontzettend veel energie en laat af en toe wat interessante basloopjes horen. Frontman Willie kletst zowat na elk nummer met het publiek. Voordat het laatste nummer Westernesch Blues gespeeld wordt zegt hij dat het publiek nog even moet blijven staan en dat ze daarna ergens anders kunnen kijken. Hij lacht om zichzelf en het heerlijke bluesnummer wordt uitgevoerd. (JB)

Reverend Deadeye - Klokplein
Deze editie van het Fries Straatfestival brengt ook een Amerikaans tintje in de vorm van Reverend Deadeye. De uit Denver afkomstige zanger maakt samen met drummer ‘Brother Al’ een soort combinatie van punkrock met deltablues. Al bij de eerste noten sijpelt de gospel sound er duidelijk doorheen, Reverend Deadeye is dan ook de zoon van een domineeszoon. Met zijn gemodificeerde gitaar ontstaat er een herkenbaar geluid wat te omschrijven valt als gospelrock. Alleen de verschijning van de twee is al een prachtig gezicht. Dit gecombineerd met de heerlijke rauwe stem van Reverand, die bij de uithalen met name tot zijn recht komt, maakt het geheel echt compleet. Met nummers als Fuck the Devil en Drunk on Jesus creëert hij een soort baptisten zangdienst, met een garagetintje. Muzikaal gezien is er weinig diversiteit. Bij elk nummer herhalen ze hetzelfde trucje qua opbouw, wat de set op een gegeven moment wel wat eentonig maakt. Na een half uur staat het Klokplein pas vol en dansen mensen enthousiast mee met de crowdpleaser Can’t Take It With You. Reverend Deadeye is een mooie aanvulling op de enigszins matige line-up van dit jaar maar zou beter tot zijn recht komen in een rokerig café. (SG)

Jolly F - Tweebaksmarkt
Op hun eigengemaakte podium - compleet met Oosters tapijtje - lijkt het duo Jolly F helemaal op haar gemak en zitten ze duidelijk helemaal in de muziek. Zittend op haar basedrum weet Jolanda Miedema verscheidene instrumenten tegelijk te bespelen. Tussendoor zingend met haar prachtige soulstem, die bij lage tonen nog dieper wordt. Ze wordt begeleid door de groovy akkoorden van Frits Verheij op gitaar. Al snel weten ze de luisteraars om te toveren in dansers die, opgezweept door haar oprechte muzikale enthousiasme, al snel deel uitmaken van de groepservaring die Jolly F op een volstrekt natuurlijke manier creëert. Want niet alleen het minipodium blijkt namelijk al snel te klein, ook Jolly F breidt spontaan uit als ze haar liefde voor improvisatie bij het nummer Dancing In The Street de vrije loop laat en haar publiek letterlijk en figuurlijk meezuigt in de aanstekelijke muziek. Jolanda deelt al haar percussie-instrumenten uit aan het publiek en trekt de terrasbezoekers van Café Het Leven uit hun stoeltjes om met haar te dansen op straat. Wat een feest! (SV)

Xera Raís - Tweebaksmarkt
De Spaanse muzikanten van Xera Raís, die Asturian folk en wereldmuziek spelen met exotische instrumenten, staan voor de Ierse Pub Paddy O'Ryan. Dit project is gevormd in 2014, naast een ander project dat Xera heet. Ze gebruiken melancholische klanken en waan je je in een fantasiewereld. Als Vérval begint met zingen is het alsof zijn stem een instrument is. Naast zijn stem als instrument te gebruiken bespeelt hij ook de bouzouki, een Grieks snaarinstrument. Overigens is het een apart figuur om te zien, met zijn lange haren, soms headbangend op de rustige muziek. Als hij even wil kletsen met het publiek, praat hij soms in gebrekkig Nederlands. Violiste Flavia staat af en toe een beetje te springen op het podium. Naast viool speelt ze ook andere exotische instrumenten zoals de hurdy-gurdy, dat ook wel een draailier wordt genoemd. Er wordt ook op een Peruaanse handtrommel gespeeld, genaamd cajón. Op een gegeven moment neemt Flavia haar vioolpartij op en speelt hier iets anders overheen. Het publiek dat op het terras zit bij Paddy O’Ryan wordt meegesleept door deze muziek en luistert aandachtig. (JB)

Slim Pickins Bluegrass - Hotel-Café 't Anker
Beige broeken en blote voeten zijn de herkenningspunten van de heren van Slim Pickins Bluegrass. Het kwintet, all the way from Tennessee, laat een flink staaltje muzikaliteit horen en brengt met de opzwepende nummers veel enthousiasme teweeg. Voor wie nog niet bekend is met het genre bluegrass: het is een mengeling van blues en folk met een topping van country, waarbij de banjo, mandoline en de viool niet mogen ontbreken. Slim Pickins Bluegrass heeft het allemaal en haalt de jaren vijftig terug naar het hier en nu. Het publiek is zichtbaar onder de indruk van het vrolijke snelle gepingel van de vijf heren uit Amerika. Zeker een band om naar uit te kijken dus! (SV)

Roel C. Verburg - Nieuwestad/Anne Vondeling
Het ziet zwart van de mensen in het centrum van Leeuwarden op deze zonnige zaterdag. Er is dan ook veel te zien qua kunst en de terrassen zitten compleet vol. Voor het beeld van Anne Vondeling verschijnt Roel C. Verburg met zijn gitaar, die stand-up comedy combineert met muziek. Dit wordt ook wel snel duidelijk bij zijn eerste opmerking: "Ik zie dat er veel kleine kinderen aanwezig zijn… Jullie gaan vandaag veel nieuwe woorden leren." Dit zet direct de toon voor de rest van het optreden. Vrij snel wordt duidelijk dat de muziek van Roel bijzaak is. Het gaat duidelijk om de teksten, en het simpele gitaarspel is dan ook allesbehalve een muzikaal hoogstandje te noemen. De nadruk ligt op de humor en hij heeft dan ook vrij snel het hele publiek aan het lachen met zijn platte, flauwe en seksistische grapjes. Parels van zinnen als "Ik maak een tsunami van je punani" en "Ik ben geen seriemoordenaar, ik heb gewoon veel pech met vrouwen" doen het erg goed bij het publiek. Het nummer Slechtste Rapper Van De Straat is tekstueel ijzersterk, maar zijn gitaarspel maakt weinig indruk. Na een half uur zit het er weer op en heeft het publiek uitermate genoten van een stand-up comedy show. (SG)

Der Untergang - Klokplein
Der Untergang speelt punk met een hoofdletter P. De mannen staan voor een enthousiast publiek op het Klokplein. Hun repertoire bestaat uit covers en eigen nummers. Wat gelijk opvalt aan de band is zanger Wim de Jongh, die met zijn luipaard geprinte pak op het podium beweegt. Hij laat zich zien als een ware entertainer. Dit komt ook over op het publiek die de nummers meebrullen. Af en toe een gitaarsolo tussendoor zorgt voor wat verrassing in de opbouw van de nummers. Ze beginnen met Cherry Bomb, een cover van Joan Jett and the Blackhearts en daarmee is de toon gezet en is het rocken geblazen met deze band. De nummers als Rise Above, Kutmuziek, Search & Destroy, Bier en Speed en Harry de Hipster schallen over het Klokplein. Voor degenen die graag nog even de tekst van het laatstgenoemde nummer willen nalezen, check de Facebooksite en geniet nog even na. (JB)

Kenna & Cox - Tweebaksmarkt
Het podium op de Tweebaksmarkt ligt vergeleken met de rest van de podia een beetje in het verdomhoekje, en ondanks dat de terrassen wel vol zitten loopt het niet bepaald storm wanneer het Australische duo Kenna & Cox het podium naast de Ierse Pub beklimmen. Chris Kenna en Melissa Cox leren elkaar in 2008 in Parijs kennen en besluiten als duo verder te gaan. Kenna speelt gitaar en zingt erbij, en Cox verzorgt het vioolspel. Het geluid staat niet bepaald luid, dus de enige manier om de muziek te kunnen waarderen is recht voor het podium. Wanneer Kenna alleen speelt is de sound echt blues, maar zodra Cox op de viool begint te spelen doet het geheel Iers aan, wat goed bij de locatie past. Chris Kenna heeft een heerlijke stem en zijn gitaarspel is ook fijn om naar te luisteren. Zodra Melissa Cox op de viool begint te spelen drukt dat zo’n stempel op de sound dat het afbreuk doet aan het talent van Kenna. Het duo ziet er wat verwaaid uit, alsof ze vanuit bed het podium zijn opgestapt. Het publiek beloont elk nummer met een applaus, maar het duo heeft niet echt een indruk achter gelaten. (SG)

Mundo Park - Gouverneursplein
Deze jonge mannen stonden eerder al een keer in Leeuwarden in Neushoorn. Ze spelen als één van de grotere acts op het Fries Straatfestival. Ze hebben onlangs in februari hun laatste single Let’s Unite uitgebracht. Het is redelijk druk en zonnig op het Gouveneursplein waar ze moeten aantreden op het podium. Mundo Park wordt voorgesteld, de gitaristen beginnen met spelen maar het duurt even voordat men de zang hoort, want er is een technisch probleem. Wanneer dit is opgelost, hoor je dat zanger Jona over een prima stem beschikt. De muziek is soms wat voorspelbaar, maar wel lekker catchy. Ze spelen nummers als Promise en Energy, waarbij vooral kinderen vooraan staan mee te springen. Wat opvalt aan deze band is dat al hun liedjes een vrolijk geluid heeft en die je prima in kan zetten als meezinger. (JB)

Vixen Scream - Klokplein
De avond is aangebroken en het Klokplein staat compleet vol met mensen, die al een hele middag van alcoholische versnaperingen hebben genoten. Vixen Scream bouwt langzaam het podium op en begint lekker te spelen. Vooraan staan een aantal liefhebbers aandachtig te luisteren naar de psychedelische rock die de formatie produceert, maar meer naar achteren is het publiek voornamelijk met elkaar bezig. Het driekoppige Vixen Scream uit Leeuwarden trekt zich weinig aan van het publiek en speelt enthousiast door. De gitarist/zanger heeft als groot voorbeeld Jimi Hendrix aan zijn uiterlijk te zien. Hij ambieert hem zelfs te zijn lijkt het, maar qua gitaarspel komt hij niet in de buurt. Toch heeft hij wel de uitstraling van een fenomenale gitarist. De muzikanten zijn afzonderlijk van elkaar erg goed, maar tijdens het samenspel komt dit niet altijd tot zijn recht en zijn er voor het luisterend oor verschillende foutjes te ontdekken. De band lijkt nog niet echt een geheel te vormen en het komt daardoor wel wat slordig over, maar verder erg vermakelijk in het avondzonnetje. (SG)

The Sketchers - Klokplein
Inmiddels zijn de vrolijke vrienden van The Sketchers vast programma geworden tijdens het Fries Straatfestival. Deze vrolijke ska-punkband met rockabilly invloeden, staat eigenlijk al jaren op een veel te klein podium. Het bier vloeit en er wordt geduwd door de toeschouwers om vooraan te komen en te dansen. De band bestaat uit zeven leden en zanger Lex staat bekend als de Verschrikkelijke Schreeuwman. Het is heerlijk weer, waardoor er veel mensen zijn afgekomen op het Klokplein en het is binnen de kortst mogelijke keer één groot feest. De teksten zijn uitermate interessant, vaak wordt er wat geschreeuwd en klinken er wat tonen als "Oh-oh-oh" op het tempo van de muziek. Het publiek doet volop mee en er wordt veel gedanst en gestampt op het heerlijke ska-ritme. De band mag nog vijf minuten spelen, maar speelt vol enthousiasme nog een paar nummers door. De rest van het programma wacht maar even. Als je een dansbaar feest wilt mee maken, dan moet je de volgende keer naar The Sketchers. Volgend jaar zijn ze ongetwijfeld weer van de partij. (JB)

Causes - Gouveneursplein
Indie-popband Causes is een van de headliners van het Fries Straatfestival en het Gouverneursplein stroomt vol met mensen, van jong tot oud. Zanger Rupert Blackman verhuist in 2008 van London naar Utrecht, waar hij ontdekt wordt door Anouk en in 2013 de plaat The Lights Of Home uitbrengt. De band wordt aangekondigd door Ridzert Souverein, bekend van Asteriks. Het geheel oogt enorm professioneel en de rustige indienummers worden zeer behendig uitgevoerd. Blackman laat direct horen wat zijn stem te bieden heeft, hij blijkt over een heerlijke kopstem te beschikken waar hij regelmatig naar overschakelt. Vooraan staan jonge meiden al luidkeels mee te zingen en dansen. Opvallend aan de muziek is het achtergrondkoor, wat verzorgd wordt door de rest van de bandleden, het geheel klinkt hierdoor erg harmonieus. Alle nummers van de formatie zijn vrij ingetogen, en er gebeurt dan ook weinig spectaculairs op het podium. Bij de bekende hitjes Walk On Water en Sinking Ship zingt het hele publiek mee en lijkt enorm te genieten. Na een aantal nummers wordt wel duidelijk dat er bewust gekozen is voor een bepaalde sound en opbouw die in elk nummer terugkomt, waardoor de nummers allemaal veel op elkaar lijken en het wel eentonig wordt. De cover On My Mind van Ellie Goulding wordt op geheel eigen wijze uitgevoerd en slaat aan. Dat ze Serious Talent zijn geweest is terecht, maar of ze gaan uitgroeien tot een van de grootste indiebands van de wereld valt nog te betwijfelen, het publiek in Leeuwarden denkt in ieder geval van wel. (SG)