#CR16: Mother’s Finest weet het publiek niet te vinden

Soulvolle rock niet opgewassen tegen de regen

Tekst: Wybren Nauta | Foto's: Denise Janssens ,

Het Amerikaanse Mother’s Finest heeft een bijzondere relatie met Nederland. De band geldt als een ware pionier in het funkrock genre, bij soortgelijke bands mag je normaal je handen dichtknijpen als ze eens hier langskomen, maar Mother’s Finest komt hier geregeld. In Amerika zijn ze nooit echt succesvol geworden, maar eind jaren ‘70 hebben ze vooral in Nederland en Duitsland een stevige voet aan grond weten te krijgen. Frontduo Joyce 'Baby Jean' Kennedy en Glenn 'Doc' Murdock zijn steevast van de partij en proberen ook vanavond weer het feest op gang te krijgen.

Hier hebben ze vanavond op CityRock echter een stevige kluif aan. Het merendeel van het publiek lijkt, mede dankzij de regen, weinig behoefte te hebben om te dansen of mee te bewegen op de muziek, ondanks het oprechte enthousiasme van de band. De nummers hebben allemaal een kenmerkend ‘70s geluid, met funky gitaarlijntjes, soulvolle zang en veel ruimte voor gitaarsolo’s. Deze halen jammer genoeg wel steeds het tempo uit de set en voegen verder weinig toe aan het totaalgeluid van de band. De hoogtepunten in de set zitten dan ook in de nummers die wat compacter zijn, zoals Piece of the Rock of nummers van hun nieuwe album als het prettig chaotische Cling to the Cross.


De chaos is jammer genoeg niet altijd prettig. Zo zijn er ook dieptepunten in de set zoals het tergende Mickey’s Monkey, waarbij we uitgenodigd worden “to do the monkey, and make it funky”, terwijl helemaal niemand in het publiek ook maar aanstalten maakt om iets soortgelijks te doen. Afsluiter Baby Love maakt gelukkig wel weer het een en ander goed. Hier laat Baby Jean zich van haar beste kant zien en laat ze zien dat haar stem nog onverminderd krachtig is.


Zo speelt Mother’s Finest een show met vallen en opstaan. De soulvolle vocalen en het relatief zware gitaargeluid houden een hoop overeind, maar er zitten net wat te veel missers in de set. Feit blijft dat je een band als Mother’s Finest het beste kan ervaren op een zonnige zomermiddag in plaats van een druilerige avond. Tegen het eind zegt Kennedy nog dat zij haar eigen weg heeft zoals iedereen in het publiek dat ook heeft. Het probleem is alleen dat die wegen zich vanavond nergens lijken te kruisen.