De band komt op met een klassiek stuk op de achtergrond dat aanzwelt en het publiek klaarstoomt op de show. De uitstraling van The Hives is tot in de puntjes verzorgd; de strakke zwart-witvormgeving van het logo voeren ze door in hun zwart-witte maatpakken. De heren hebben zichtbaar zin om een energieke performance neer te zetten. Vooral zanger Pelle Almqvist laat het publiek schreeuwen en klappen door dit tijdens de hele show meerdere malen te herhalen. Zelf rent hij over het podium en staande op de boxen beweegt hij met zijn heupen. Bij Hate To Say I Told You So slingert meneer Almqvist met zijn microfoon en laat deze op de maat weer in zijn handen vallen. Ook bij Midnight Shifter zwaait de frontman met zijn heupen, terwijl hij het publiek mysterieus aankijkt.

Dan een plotselinge verandering in de set van The Hives; A Get Together To Tear It Apart is een sneller nummer wat meer op punk lijkt dan pop. Het publiek wordt opgezweept tot een maximum en binnen een mum van tijd is het nummer voorbij.

Uiteraard knallen ze als laatste nummer van de set Tick Tick Boom over de hoofden van het publiek heen. Almqvist sommeert het publiek te gaan zitten op de grond. Een klassieker tegenwoordig bij grote pluliekstrekkers en altijd een daverend succes bij het oplaaien van de muziek. In dit geval wordt er geen uitzondering gemaakt en barst het feest los. Onder aanvoering van de gehele band springt het volgzame volk hard op en neer.

Het optreden van The Hives op CityRock sluit een spannende dag af voor organisatie en vrijwilligers. Met een nieuw terrein, grote namen op de poster voor dag één en een festival losweken van een vertrouwde formule, is niet niks. Organisator Paul van Berlo neemt het risico en met een afsluiter als The Hives boekt hij een bescheiden mooi succes.