Als opener van het festival trekt Mist ongeveer de helft van de kleine zaal - Arena - vol. Het Sloveense vijftal bestaat uit vier dames en op leadgitaar Blaž Tanšek, die drukker lijkt met zijn gear dan het publiek of de show. De teksten zijn wat weinig inspirerend, het instrumentele deel klinkt echter goed en nodigt uit om te headbangen.
Organisator Paul van Berlo kondigt deze ene keer de band aan, en wil voor de rest van de dag de bands lekker laten spelen zonder presentator. Hij geeft aan dat hij zelf heel erg uitkijkt naar het optreden van Wucan. De jonge band uit Duitsland heeft een heel eigen geluid, wat ze zelf kräuterrock noemen. Ze weten hun veelzijdigheid goed te laten zien door de zware gitaren af te wisselen met de dwarsfluit bespeeld door zangeres Francis. Ze geeft een show weg en heeft veel plezier, dat ook te zien is aan de rest van de band én het publiek.
Festival Into The Void geeft podium aan internationaal talent
Een dag vol met muzikale hoogtepunten
Voor de derde editie van het stoner-, sludge- en doomfestival Into The Void is er een nieuwe locatie en een grotere aanpak. Met de mogelijkheden van het gloednieuwe Neushoorn is er deze avond ruimte voor een uitgebreide programmering, waardoor er nog meer variatie is tussen de muziekstijlen. Deze editie spelen onder andere Mono, Ufomammut, The Ocean en headliner IJslandse atmosferische post-rock band Sólstafir.
Ufomammut trek behoorlijk publiek aan deze editie, er lopen veel fans met T-shirts van de Italianen. De psychedelische sludge zweeft door de ruimte neemt je mee op een trip. Wanneer de zwaardere riffs invallen staat het hele publiek in meer of mindere mate mee te knikken op de maat. De band heeft hun eigen visuals meegenomen, die de muziek ondersteunen en de toon is vooral heel duister en fragmentarisch. De opzwepende nummers weten ook het moshende publiek wakker te maken. Maar toch verlaat na ongeveer een half uur een deel van de mensen de grote zaal.
Jambinai weet goed spanning op te bouwen en dan, als je het bijna niet meer verwacht keihard te knallen. De Zuid-Koreanen nemen bijzondere instrumenten van thuis mee, zoals het traditionele Koreaanse haegeum, wat een klein beetje op een viool lijkt. De muziek is heel rustgevend en bijzonder. De hele band zit en dat wekt de nieuwsgierigheid van het publiek wel op. Niet iedereen vindt er blijkbaar even veel aan, of snapt het helemaal, maar het is jammer dat ze dan niet hun mond houden. Ondanks de stoorzenders speelt de band in volle concentratie door. Frontman Ilwoo Lee grapt tussendoor dat ze geen heavy metal maken, en dat volgend jaar een nieuw en zwaarder album uitkomt. Daarna, na een rustig intro beukt de band er op los, ook met de soms wat fragiel lijkende instrumenten wat bij het publiek wat meer in de smaak valt. Na afloop blijkt dat het publiek toch wel in is voor een experiment, want er wordt ontzettend lang geapplaudisseerd.
Dan gaan we over op zware gitaren, grunts en growls van The Ocean. Afgewisseld met filmische cello en toetsen weet ook deze band veel dynamiek te geven. Het geluid is in de grote zaal van Neushoorn dan ook zeer in orde. De lage bastonen komen hierdoor goed uit en zelfs boven op het balkon klinkt alles als muziek in de oren. De rauwe zangstem van Loïc Rosetti brengt de muzikale onderdelen goed bij elkaar. Een avontuurlijke man overigens, hij doet een soort van knuffeldans op het podium en test het publiek en de zaal uit tijdens zijn stagedive. Hoewel de band rekening had gehouden met veertig minuten speeltijd weten ze zonder moeite het uur vol te spelen, naar eigen zeggen wat rommelig, maar dat maakt het publiek niet zoveel uit.
Naast de kleine zaal ‘Arena’ en de grote zaal is er in het café ook nog muziek te luisteren. Mooi voor de mensen die geen kaartje hebben gekocht maar toch even benieuwd zijn. Nederlandse stoner/sludge band Obese en het Zweedse Deville mogen hier hun muziek presenteren. Het geluid is een stuk minder goed dan in de zalen, maar dat lijkt niet iedereen te deren.
Dan is er weer even rust, de instrumentele rock van het Japanse Mono neemt je vloeiend mee in de gecreëerde droomwereld. Doordat deze band niet zo hard knalt, maar veel rustige composities laat horen geeft dit het publiek de ruimte om er weer volop doorheen te gaan praten. Maar zodra het stil is in de zaal, kan je weer lekker verder dromen en nemen de zwaardere stukken je ook mee de diepte in.
De avond wordt afgesloten door het Amerikaanse Cristian Misstress en de afterparty met dj Case, maar veel publiek is er niet meer overgebleven.