De zaal zelf is om door een ringetje te halen. Het assortiment aan licht en geluid is indrukwekkend. Toch is dat niet iets wat meteen in het oog springt. Door de opstelling zoals we die van Fink gewend zijn, is het alsof je een groot uitgevallen huiskamer binnenwandelt. Drumstel links vooraan, het podium zacht verlicht en niet te bombastisch. Het doet eerder knus aan. 

She Drew The Gun neemt het voorprogramma voor haar rekening. Dit Britse talent timmert flink aan de weg. Sinds begin dit jaar is de band ondergebracht bij Skeleton Key Records in Liverpool, van waaruit eind februari de debuutsingle If I Coud See het daglicht ziet. Als voorloper op de debuut lp tourt She Drew the Gun een maand mee tijdens de najaarstour van Fink, een kans uit duizenden natuurlijk. Dromerige liedjes maakt dit drietal, waarbij je gedachten al snel afdwalen en een eigen leven gaan leiden.

De bijna hypnotiserende gitaarsound schalt door de zaal, maar de geluidsman vangt dit prima op en bewerkt het tot een geluid waar je kippenvel van krijgt (in positieve zin). Frontvrouw Louisa Roach doet met haar lieflijke stem wel een beetje denken aan Kris Berry, maar ook de vergelijking met Laura Marling komt veel voorbij. Hoewel de band slechts twee singles officieel heeft uitgebracht (If I Could See en Since You Were Not Mine) is er voldoende materiaal om het ietwat onrustige publiek in vervoering te brengen. Het is van korte duur, want na twintig minuten spelen zit het er op.
 

In een uitverkochte zaal passen 700 mensen, al voelt het vanavond alsof het er veel meer zijn. Mooie opkomst natuurlijk, maar het levert flink wat ellebogenwerk op, wat de sfeer niet altijd ten goede komt. Het publiek is rumoerig, maar enthousiast.

Je weet dat Fink zijn intrede maakt wanneer de lichtjes doven, het podium zich vult met rook en de geur van wierook zich verspreidt door de zaal. En zo ook vanavond. De knusse huiskamer wordt zo mogelijk nog iets intiemer, wanneer voorzichtig de eerste klanken de zaal inglijden. Het is de openingsplaat van het laatst uitgebrachte album Horizontalism, een verzameling met nieuw werk en remixes van eerdere nummers. Fall Into The Night - geïnspireerd door de Berlijnse technotempel Berghain - is tevens de opening van deze avond. Het geluid is warm, vol en pakt je helemaal in. Het daaropvolgende opzwepende Pilgrim klinkt als een mantra, het geroezemoes verstomt en het publiek luistert ademloos toe. Hoewel er weinig interactie is met het publiek, lijken Fink en zijn mannen te genieten van de akoestiek, de sfeer en de muziek.

Bij de eerste klanken van Hard Believer lijkt ook de geluidsman zijn draai helemaal gevonden te hebben, het vormt meteen een van de hoogtepunten van de show. Zoals gebruikelijk is er weinig opsmuk tijdens het optreden, maar iets maakt dat je je ogen niet kunt afwenden en wilt blijven kijken. Is het de bezwerende manier waarop Fink met gesloten ogen zijn woorden zingt? Is het het geconcentreerde samenspel van zijn in rook gehulde bandleden? Wie zal het zeggen, indrukwekkend is het in ieder geval.