Mocht je tijdens het luisteren van Twst yr Wrists denken dat dit plaatje wel erg bekend klinkt, dan kan dat kloppen. Een van de drie leden van The Homesick is namelijk Elias Elgersma, die momenteel hoge ogen gooit met het ultieme cultbandje Yuko Yuko. Het artwork van Yuko Yuko bestaat uit pastelkleurige plaatjes die 'fout' zijn gephotoshopt en verhip, bij The Homesick zien we wat dat betreft precies hetzelfde. Qua toon en kleur is er dus vrijwel geen verschil te vinden tussen de twee projecten, behalve dan dat bij The Homesick de vrouwelijke vocaal ontbreekt. Is dat erg? Dat is een heel andere vraag.
Recensie: The Homesick – Twst yr Wrsts
Winnaar Kleine Prijs van Fryslân kijkt geweldige liedjes af van Yuko Yuko
The Homesick bestaat uit drie vrienden uit Dokkum die zichzelf amper serieus lijken te nemen. Zo zeiden ze mee te doen aan de Kleine Prijs van Fryslân om meisjes te versieren en hopen ze dat hun eerste tour er eentje wordt langs verschillende van bier doordrenkte dorpsfeesten in het noorden. Vier maanden na het winnen van deze grote kleine prijs leveren de heren de EP Twst yr Wrsts af. Als deze plaat één ding ding duidelijk maakt, is het wel dat de muziek van The Homesick in ieder geval wél serieus is te nemen.
Muziek met karakter
Loftpop, synthpop, dreampunk, hoe je het ook noemt, het blijft een eigenaardig geluid wat er uit dat bandje komt. Zowel drums, gitaar als zang lijken eerst door een heel arsenaal aan vervormers te zijn gehaald, alvorens het verzamelde geluid een liedje werd. Het bijzondere is dat al die eigenzinnige nummers nog heel fijn klinken ook en bij aandachtiger luisteren heeft bijna elk nummer toch een eigen karakter.
Waar de meeste nummers op Twst yr Wrsts ontspannen doorkabbelen, klinkt All The Girls Are Grey bijvoorbeeld vrij onstuimig en zorgt de roffelende drum voor een onrustige indruk. Station Street wordt gekenmerkt door een wat loom maar zeer aanstekelijk gitaarloopje en dito refreintje. Dit nummer past dan ook meer bij het dromerige karakter van de EP, die je overigens doet denken dat je naar een Berlijns bandje uit de jaren 80 zit te luisteren. Leren- of spijkerjasjes met studs, zonnebrillen in het donker en goedkoop bier, dat werk.
Hoe lang is deze retrosound nog leuk?
Zou Yuko Yuko niet bestaan, dan was deze EP van The Homesick de grote ontdekking van 2014. Maar goed, Yuko Yuko bestaat wel, dus erg origineel valt het helaas niet te noemen. Zoals eerder aangegeven doet dat verder niks af aan het feit dat deze quirky band gewoon heel erg goede muziek maakt. Fijne loopjes, catchy refreintjes en alles wat ze doen gaat vergezeld van een grote portje cult. Alle ingredienten om omhelst te worden door hipsters zijn daarmee aanwezig. Maar zoals bij zoveel dingen die hipsters omarmen, kun je je altijd afvragen hoelang het leuk blijft.