Een handvol bezoekers staat in de bovenzaal van Café de Gloppe wanneer BIXBY de avond aftrapt en haar eerste noten speelt. Normaal gesproken bestaat de groep naast Simone van Vugt uit drie muzikanten, vandaag wordt ze enkel door gitarist Alexander van den Kleyenberg vergezeld. Het duo is hoorbaar goed op elkaar ingespeeld en creëert samen mooie gitaarlijnen die de stem van Van Vugt ondersteunen. Ook de vocaaleffecten die af en toe ingezet worden voegen veel toe aan de breekbare nummers die gespeeld worden, zonder overmatig gebruik. Het is jammer dat het aantal bezoekers in de zaal klein is, maar de aanwezigen zijn muisstil en dit maakt dat BIXBY volledig tot haar recht kan komen. Ook in kleinere vorm blijven de nummers overeind staan, met name door de krachtige stem en zanglijnen van Van Vugt.
#POPRONDE14: De Gloppe
Van heupwiegen naar keihard beuken
Op donderdagavond 23 oktober doet rondreizend popcircus Popronde Leeuwarden aan. Verschillende locaties in de stad bieden een podium aan talentvolle opkomende bands uit het hele land. In de Gloppe staan BIXBY, Ode to the Quiet, Capcap… cap en The Black Cult op het programma.
BIXBY
Ode To The Quiet
Na BIXBY is de beurt aan Ode To The Quiet. Het viertal uit Utrecht weet de aandacht van het publiek binnen een halve minuut volledig te pakken en verliest deze vervolgens geen moment meer tijdens een zeer dynamische set. De wat ingetogen muzikanten hebben allemaal enorm expressieve gezichten, waardoor hun performance ondanks het weinige bewegen boeiend blijft. Complimenten gaan vooral uit naar de ritmesectie want die is zeldzaam goed. De drumpartijen zijn zeer inventief en daar kan de bassist prima in mee komen. De gedurfde nummers die de band speelt zijn fragmentarisch, interessant en worden regelmatig onderbroken met spannende stiltes. Ode To The Quiet is een pareltje dat absoluut in de gaten gehouden moet worden.
Capcap… cap
Derde band van de avond, Capcap… cap, kan aan dat strakke spel van hun voorgangers nog een puntje zuigen. De zaal stroomt vol wanneer de Eindhovenaren opbouwen en vol verwachting staart iedereen naar het podium dat belicht wordt met visuals. De muziek van de band is naar eigen zeggen een mix van new-wave, post-rock en indie-electro en heeft hoorbaar potentie. Helaas komen de nummers over het algemeen wat spanning tekort en blijven ze veelal op hetzelfde energieniveau hangen. Daarnaast is de band speltechnisch niet in topvorm en zijn de zanglijnen niet erg melodisch. I Can’t Escape Myself, waar de set mee eindigt, stijgt ver boven de andere nummers uit. Dit nummer leent zich uitstekend voor een dansje en bewijst dan toch dat de over het algemeen weinig overtuigende band wel degelijk iets in zijn mars heeft.
The Black Cult
The Black Cult in één woord? Hard! Dat de Groningers prima in staat zijn om de avond in de Gloppe af te sluiten is overduidelijk. Dat een groot deel van het publiek na Capcap… cap de biezen pakt en de zaal verlaat kan de pret niet drukken voor het overgebleven volk. Zanger Douwe Doorduin zet zijn microfoonstandaard voor het podium, tussen het publiek, en schreeuwt daar vervolgens vanouds de longen uit zijn lijf. De voorste rij bezoekers danst alsof hun leven er vanaf hangt. Het kan geen punt van discussie zijn dat het rebelse drietal weet hoe het energie in de tent moet gooien. De avond die begon met heupwiegen, eindigt dankzij The Black Cult met keihard beuken.