In een bomvolle zaal weet Kensington met catchy nummers en galmende gitaren het publiek prima te vermaken. Zelfverzekerd staan de vier artiesten op het podium. Ze vinden contact met het publiek dankzij het hoge meezinggehalte van de nummers. De muziek is toegankelijk en ligt makkelijk in het gehoor, maar de eentonigheid valt wel op na zo’n vijf nummers. Vrijwel ieder nummer bevat een zelfde soort formule, met de opbouw naar een climax waarbij iedereen meezingt en danst. Kensington blijft boeien door de interactie met het publiek.

HET NUMMER:
Streets is ongetwijfeld het rock-/ festivalanthem van Kensington waar iedereen op los gaat. Ook op de andere nummers valt weinig aan te merken; ze zitten technisch goed in elkaar, de artiesten zijn goed op elkaar ingespeeld en zetten daardoor een goede show neer.

Het moment dat de twee frontmannen Casper Starreveld en Eloi Youssef de hele zaal vraagt te gaan zitten en dat iedereen – op een enkeling na - dat ook doet; publieksparticipatie van de bovenste plank, om vervolgens bij de climax omhoog te springen.

HET PUBLIEK:
Het publiek is enthousiast, geboeid en gaat naar hartenlust mee in de energie die Kensington uitstraalt. Kensington spreekt een breed publiek aan en doet dan ook precies wat er van hen wordt verlangd: publiek trekken.

HET OORDEEL:
Kensington is een toegankelijke band die veel harten weet te winnen met het gitaargeweld en een hoog meezinggehalte. Jammer blijkt toch de eentonigheid van de nummers; er is weinig variatie en na een aantal nummers heb je het zogezegd wel gehoord. Het is de energie die in hoofdzaak aanstekelijk werkt en de band perfect maakt voor het festivalpubliek. Heel toegankelijk, maar daardoor jammer genoeg ook weinig verrassend.