#FF14: En zo werd het toch nog een goed feestje bij Falco Benz

Neerlands synthkoning overkomt moeizame start

Tekst: Wouter Hoogland | Foto's: Jan-Sjoerd Geertsma ,

Vier gekleurde bakken met led-lampjes en een kleine verzameling elektronica waar de Media Markt jaloers op mag zijn: het kan niet anders, Falco Benz is op Freeze gearriveerd. Sinds vorig jaar timmert de man solo flink aan de weg, met al drie EP’s onder de arm. Hij heeft ondertussen al meermalen laten zien dat hij zalen moeiteloos plat kan spelen, maar op Freeze heeft hij meer tijd nodig.

HET CONCERT:
Falco Benz, Freeze Festival, Rabobank zaal, zaterdag 27 september

DE ACT:
Al staan er op de hoes van tweede EP Hat Tricks drie synthesizers, hier pronken er maar twee op het podium. Meer heeft Benz dan ook niet nodig om een goed feestje neer te zetten. Van zijn kant komen de juiste ingrediënten daarvoor ook wel, maar afgezien van een paar enthousiastelingen wordt er maar bar weinig gedanst. Er zitten zelfs mensen op het balkon, wat gaat hier in godsnaam mis?! Het volume kan het niet zijn want gesprekken zijn op dit punt praktisch onmogelijk. Het zal door de wat vervreemdende intro komen: de akkoorden liggen tegendraads op de beat, waardoor het lastig is het ritme goed te voorspellen.

HET NUMMER:
Gelukkig heeft Benz een paar hitjes in het arsenaal waarmee hij de massa kan bedwingen. Zo heeft hij Clap Machines, publieksparticipatienummer pur sang: handjes in de lucht en klappen als een robot, dat kunnen die stugge Friezen wel. Hij weet het publiek steeds meer los te weken, wat vooral tot zijn hoogtepunt komt bij Hat Tricks.  Als vanuit het duister komt het kenmerkende thema steeds maar weer omhoog, om er daarna weer een drijvende baslijn in te knallen. Falco Benz komt in de groove en de voeten komen van de vloer.


HET MOMENT:
Na een tijdje lijkt Benz door te hebben wat dit publiek wil: drops. Echter, deze man is geen dj met alleen een hard/zacht-schakelaar (we kijken naar jou, Skrillex). Iets banaals als een drop wordt dan ook met fluwelen handjes aangepakt: je voelt hem stiekem achter je op je af kruipen, de sirene begint te loeien, en plotseling - net iets later dan je het verwacht - wordt daar een onvervalste eurodancebeat als een welgemikte slagroomtaart in je gezicht gesmeten. In slagroom zitten veel lege calorieën, dus gezicht afvegen en doordansen.

HET PUBLIEK:
Het kwartje moet dus even vallen, maar zodra die eenmaal beneden is hebben de balkonzitters hem ook gevolgd. Zodra de beats maar een beetje beter te voorspellen zijn raakt het publiek losser, en komt ook genoeg volk vanaf de gang even een dansje wagen. Zo krijgt Benz de zaal alsnog grotendeels gevuld.

HET OORDEEL:
Wat we al eerder op verschillende festivals en in het voorprogramma van De Jeugd Van Tegenwoordig zagen gebeuren, gebeurt hier ook: de zaal belooft plechtig trouw aan de synthesizerkoning van Nederland. Dat het wat langer duurt is dan ook wel logisch, Friesland is nooit zo koningsgezind geweest. Maar eind goed, al goed: Falco Benz maakt er toch nog een lekker feestje van.