Het overkomt ook Tenfold (Tineke Hussaarts), het in allerijl uit Enschede overgevlogen voorprogramma. Ze moest er een verjaardag voor afzeggen om in Leeuwarden te spelen voor haar grootste publiek tot nu toe. Tenfold maakt liedjes in de stijl van Joni Mitchell. Ze kan aardig zingen en de liedjes zitten goed in elkaar. Bovendien heeft ze een innemende podiumpresentatie met luchtige verhaaltjes voor ieder nummer. Het helpt haar echter niet. Met de rug naar haar toe bespreekt het merendeel van het publiek op luide toon de afgelopen week. Je vraagt je af of Hussaarts nu niet liever ergens in Twente aan de slagroomtaart had gezeten.
Moss komt niet uit de verf in uitverkocht Asteriks
Maar dat ligt niet aan de band zelf
Soms kan een band geweldig spelen en toch niet spreken van een geslaagd optreden. Dit gebeurde Moss vrijdagavond in Podium Asteriks, dat voor veel bands een moeilijke zaal blijkt. Het is lastig om er de aandacht van het publiek vast te houden. Vooral singer-songwriters vallen weg tegen het continue rumoer dat er van de muren kaatst. Dat is soms zo luid dat de artiest niet meer is dan achtergrondgeluid.
Maar goed, Tenfold is het voorprogramma. Het publiek is niet bekend met haar liedjes. Dat de interesse dan niet erg groot is, ja, dat is ook weer niet heel vreemd. Je zou echter verwachten dat er naar Moss aandachtiger geluisterd wordt. Maar ook dat valt tegen. De mannen knallen er vol in, maar na drie nummers zwelt langzaam het rumoer weer aan en zijn we weer terug bij af.
Dat is jammer, want Moss is één van de beste bands die Nederland op dit moment heeft. Hun tweede album Never be scared/ Don't be a hero, dat hun definitieve doorbraak betekende, is een moderne klassieker. De nummers die ze ervan spelen hebben nog altijd niet aan kracht ingeboet. Ze brengen het publiek zo nu en dan zelfs weer heel even bij de les. I apologise (Dear Simon), bijvoorbeeld, doet iedereen even omdraaien en meezingen.
Maar daarna komt er weer materiaal van het op vrijdag uitgebrachte vierde album. Daarop staat heel wat moois, maar echt bekend is het nog niet. En niemand, op een paar enthousiaste fans voorin na, lijkt echt de moeite te willen nemen om daar eens naar te luisteren.
De kracht van Moss zit hem in de dwarse gitaren zoals in Today's Gold, opener van de nieuwe plaat. De arrangementen kronkelen alle kanten op en toch vult het elkaar aan. Het is soms muzikantenmuziek. Hoe aandachtiger je luistert, hoe meer je ontdekt. De op het eerste gehoor chaotische gitaarpartijen blijken plots ontzettend ingenieus. Toch komen ze ook zo nu en dan weer uiterst poppy uit de hoek, waardoor het nergens te moeilijk wordt.
Opvallend zijn ook de baspartijen, sinds vorig jaar gespeeld door Koen van de Wardt. Hij is een aanwinst voor de band. Niet alleen omdat hij lekker stevig bast, maar ook omdat hij geweldig kan zingen. Tegen het einde zingt hij een couplet dat hij volpropt met emotie. Hier gebeurt iets, dit moet het publiek raken. Maar nee, men praat gewoon door.
Misschien moet een band met de statuur van Moss ook niet voor honderdvijftig man in een klein zaaltje gaan staan. Misschien moeten ze gewoon met de versterkers vol open en een vette lichtshow op een festival spelen en iedereen de mond snoeren. Misschien had zanger Marien Dorleijn iets moeten zeggen. Of een gekke actie zoals de vorige keer, toen hij de toegift op de bar speelde. Je weet het niet. Het maakt in ieder geval nieuwsgierig naar hun show deze zomer op Welcome to the Village.
---
Wie: Moss
Wanneer: vrijdag 21 februari 2014
Waar: Podium Asteriks
Opkomst: uitverkocht