“Een tijd geleden zijn we uit ons graf gekropen”, vertelt Emiel, die tijdens de bijeenkomsten de naam Jan Frans Dieryckx draagt. “We zijn van Torhout naar Leeuwarden gestrompeld en hier blijven hangen. Waarom Leeuwarden? Noordelijker lukte niet.” “We hebben dit instituut in Leeuwarden opgericht omdat dit een stad is die initiatieven als deze nodig heeft en kan gebruiken”, vult zijn collega Elmar (Gustaaf Pollet) aan. Na de vraag waarom het initiatief Burgemeesters van Torhout heet valt een korte stilte, waarna een meer dan logisch antwoord volgt: “omdat wij burgemeesters zijn.”
De Burgemeesters van Torhout
Het instituut voor verdwaalde cultuur
Leeuwarden heeft er een nieuw initiatief bij. Het door drie bevriende huisgenoten opgerichte instituut voor verdwaalde cultuur. Onder de naam “Burgemeesters van Torhout” organiseren Emiel Joormann (Willy Darktrousers, Hilbrandt Mill), Rob Dorresteijn en Elmar Witjes samen een serie bijeenkomsten in hun eigen huiskamer. Hierin wordt geëxperimenteerd met verschillende kunstvormen.
Een maand na de positief ontvangen eerste editie is het tijd voor de tweede, met ook deze keer een gevarieerd programma. Zo vertelt singer-songwriter Rob Haak een verhaal over een roodborstje, dat gebaseerd is op zijn momenteel in Ierland wonende beste vriend. Tussen het vertellen door speelt hij eigen liedjes over alledaagse onderwerpen als ongemakkelijke momenten, onbereikbare vrouwen en last hebben van diarree. Tijdens zijn optreden is vanuit alle hoeken van de kamer gegniffel te horen. Herkenbaarheid is iets dat in ieder nummer van Rob weer terugkomt. Hij laat de wangen van zijn publiek met enige regelmaat rood opgloeien.
Na Rob is het tijd voor Anton Oortmann en zijn democratische noise, een genre dat bij iedereen vragen oproept. Al snel wordt bekend waarom hij zijn noise democratisch noemt. Oortmann gaat met een grote plastic zak rond, gevuld met allerlei kleine instrumenten. Als iedereen een instrumentje in handen heeft, begint zijn optreden. Zelf bespeelt hij een gitaar die hij maakte tijdens een workshop van instrumentbouwer Yuri Landman. Minutenlang is er een geïmproviseerd noisenummer te horen waar iedereen in deelneemt. Als na afloop iemand opmerkt dat het ene instrument harder klinkt dan het andere en de noise daardoor niet volledig democratisch is, antwoordt Oortmann dat in een democratie ook altijd harder geroepen wordt door de één dan door de ander.
De avond wordt afgesloten door Douwe Dijkstra en de Sneue Vertoning. Douwe maakt, zoals hij het zelf noemt, necropop. Nog zo’n genre dat vragen oproept. De filosofie achter zijn muziek luidt: als je denkt dat je in de toekomst een aantal vrienden zult verliezen, kun je je daar maar beter op voorbereiden. Zittend aan een tafel met daarop een in plakjes gesneden cake en een kan koffie zingt hij zijn eigen nummers, begeleid door al eerder opgenomen instrumenten in zijn laptop. In zijn teksten schuilt een combinatie van humor en confrontatie. “Buurman Bauke drupt door ’t plafond” klinkt het door de woonkamer. Dijkstra heeft een ijzersterk concept te pakken waarmee hij zijn publiek aan het lachen maakt, maar tegelijkertijd vragen oproept. Na afloop vraagt hij Rob Haak een microfoon voor een blender te houden die hij aanzet nadat hij de koffie en cake erin gedaan heeft. Over het oorverdovende geluid heen, brult hij een gedicht. “Waarom een blender?”, vraagt één van de burgemeesters later. “Omdat het geluid van een blender me doet denken aan een crematorium dat op volle toeren draait”, antwoordt Dijkstra.
“Mensen moeten anders naar cultuur kijken”, zegt Rob Dorresteijn (François de Brabandere). “Met dit initiatief hopen we dat te bereiken. Bespiegelen, onderzoeken en betekenis zoeken, dat is wat we willen.” “De volgende editie wordt nog experimenteler”, belooft Emiel. “Daarin zal onder andere een riffkeuring gehouden worden, waarbij we experts de riffs van metalgitaristen laten onderzoeken.”
---
Naast hun wekelijkse radioshows op de woensdagavond zijn ook alle bijeenkomsten terug te luisteren op de website www.deburgemeestersvantorhout.nl