De avond begint meteen met de meest uit de toon vallende act van de avond: Insurrection schudt Asteriks even wakker met een flinke hoop thrashmetal. Daar is qua muziek dan ook alles mee gezegd. Het is thrashmetal volgens het boekje: snelle riffs in het lage spectrum van de gitaarhals, harde drums, en een goeie grunt. Toegegeven, het zit allemaal strak in elkaar, en de nummers bevatten interessante overgangen. Desalniettemin voelt het allemaal als een act. De jongens (alle vier in een rood shirt gehuld) staan guitig lachend op het podium, om daar zo wijdbeens als hun spijkerbroek het toelaat hun nummers te spelen. Met een podiumpresentatie die beter bij het genre past zou Insurrection al een stuk geloofwaardiger overkomen. Dit is duidelijk niet hun publiek, en het verzoek om dichterbij de komen wordt alleen door de fotografen ingewilligd.
Music Battle 058: divers, verrassend en overweldigend
Stuart Mavis duidelijke winnaar in eclectische competitie
Donderdagavond ontvouwde zich in Podium Asteriks een felle strijd tussen twee extreem competitieve hogescholen – tenminste, in naam. Deze editie van Music Battle 058 was hoofdzakelijk een erg diverse, maar vooral saamhorige avond, waarop een goed gevulde zaal Stuart Mavis welverdiend winnaar zag worden.
Een stuk meer uitnodigend tot beweging is Alligator Running Shoes. Het vijftal maakt springerige, jazzy popfunk en het plezier dat de band in het spelen heeft werkt aanstekelijk. De muziek roept allerlei namen op van de tientallen pretfunkbands die Nederland rijk is, maar geen enkele is echt te vergelijken met de Shoes. Een eigen geluid, in combinatie met uitstekende composities, maakt de band al snel een kanshebber voor de eretitel. Je komt niet vaak bandjes tegen die net zo leuk klinken als hun naam doet vermoeden.
De avond wordt nog een stukje eclectischer met Siroc. De rapper heeft al in het voorprogramma gestaan van acts als de Jeugd van Tegenwoordig en Fresku, en die podiumervaring is duidelijk aan hem af te zien. Aan charisma heeft de oorspronkelijke Twentenaar allesbehalve gebrek, en goed met woorden is hij ook nog. Voor deze gelegenheid wordt hij bijgestaan door een saxofoniste en een zangeres. Dit was duidelijk een goeie beslissing: de saxofoon klinkt perfect bij de funky instrumentatie, en de zangeres zorgt ervoor dat Siroc zelf kan focussen op het rappen (wat hij duidelijk beter beheerst dan zang). Dat alles wel op één volume wordt gedaan eist zijn tol tijdens een vrij strakke freestyle: de rapper wordt hees (maar “dat maakt niet uit, want ik ben een Chinees”). Verwacht geen introspectieve, duistere raps: zoals de meeste Nederlanders houdt Siroc van een feestje. Gelukkig past dit hem als gegoten.
Na de laatste rauwe beats van Siroc (denk The Prodigy in de derde versnelling) is Stonecrobs een zware bevalling. Hier op het podium zien we de vleeswording van het woord ‘gelikt’. De vier jongens leveren meerstemmige vier-akkoorden-popliedjes gladder dan Thialf. Op hun beste momenten klinken ze enigszins als Chef’Special, maar meestal is het muziek die zo in een Jillz-reclame geplakt zou kunnen worden. Als Di-Rect met Tim Akkerman naar Coldplay en Maroon 5 had geluisterd in plaats van naar The Who had het zo geklonken. De jongens zijn blijkbaar wel populair onder tienermeisjes, waardoor de voorste helft van de zaal ook meteen de jongste is. De rest zoekt zijn heil bij de bar.
Als Stuart Mavis met zijn band het podium bestijgt, lijkt er (door de akoestische gitaar die om de schouders van de zanger hangt) een rustig einde aan de avond te komen. Niets is minder waar: Stuart speelt hard. Het optreden zou één grote namedrop-manifestatie kunnen worden genoemd – de muziek heeft de onberekenbare explosiviteit van de vroege Radiohead, de teksten hadden uit de pen van Alex Turner kunnen komen, de rap/praatzang klinkt als een serieuze Jason Mraz, en de zang doet bij vlagen aan die van The Kooks denken – maar dit doet Stuart Mavis tekort. Zijn songs zitten geweldig in elkaar en de uitvoering is ronduit overweldigend. Het publiek reageert hier dan ook duidelijk op: de zaal staat eindelijk vooraan ook vol. Een onwerkelijk geluid uit zo’n jonge band.
De jury gaat in beraad, terwijl op het podium het feest gewoon wordt doorgezet, door niemand minder dan Maask. In een set die even kort als briljant is laat de stemkunstenaar weer eens zien waarom hij al langzaam een Leeuwarder beatboxlegende aan het worden is. Even uitzinnig is de prijsuitreiking, waarbij Stuart Mavis een flinke prijs in ontvangst neemt: onder andere krijgt hij studiotijd in De Hitfabryk, airplay by Noardewyn op Omrop Fryslân en een exclusief interview op 3voor12. Hopelijk is het resultaat hiervan snel te zien.
---
Wat: Insurrection, Alligator Running Shoes, Siroc, Stonecrob, Stuart Mavis en Maask.
Wanneer: donderdag 28 maart 2013
Waar: Podium Asteriks, Leeuwarden
Opkomst: 100-120