I Am Oak krijgt niet de aandacht die het verdient

Een rumoerig publiek en een verlegen band

Tekst: Bente Hout | Foto's: Ruben van Vliet ,

Vorig jaar juni bracht I Am Oak haar derde album uit met de naam Nowhere Or Tammensaari. Momenteel toert de band door Nederland met Herrek als support act. Leeuwarder podium Asteriks wordt niet overgeslagen. Met als tweede voorprogramma de lokale band Big Black Mariah staat er een mooie serie shows op het programma.

Wat verbazing opwekt, is dat niet Big Black Mariah maar Herrek de avond opent. De band met Gerrit van der Scheer (Bonne Aparte, Adept, Samling) als frontman, maakte de afgelopen maanden gigantische sprongen en wordt door de Nederlandse undergroundscene enorm goed ontvangen. Zijn jeugd in Indonesië diende als inspiratie voor het album Waktu Dulu, dat begin 2013 uitkwam. Het grootste deel van zijn set vanavond bestaat uit nummers van dit album. Het optreden van Van der Scheer en het viertal muzikanten om hem heen barst van de energie, originele zanglijnen en donkere, synthetische geluiden. Na een volle drie kwartier gespeeld te hebben, laat de band het publiek vol enthousiasme achter.


Het tweede voorprogramma wordt verzorgd door Big Black Mariah, het stel en duo Marije de Vries en Patrick Schaafstal (Dina, Passengers, When We Are Wild) met kersverse band. Voor haar afstuderen aan de Academie voor Popcultuur schreef De Vries een vijftal nummers over de dagboeken van haar overleden opa. De eerste twee nummers worden verstoord door wat problemen met het geluid, maar de band laat zich niet kennen en speelt rustig door. De engelachtige stem van Marije, die zo nu en dan doet denken aan Laura Marling en Brandi Carlile, naast het rauwe gitaargeluid van Patrick blijkt een fantastische combinatie. Een band om in de gaten te houden en wel onder een nieuwe naam: Big Black Mariah gaat vanaf vanavond verder als WONDER.


Hoofdact van de avond is I Am Oak, de Utrechtse band rond Thijs Kuiken. De band maakt een moeilijke en onzekere start. Het publiek is rumoerig en met alles bezig, behalve luisteren. Kuiken lijkt niet op zijn gemak en onderneemt geen actie. Nadat de eerste paar nummers onopgemerkt voorbij zijn gekabbeld, besluit bassist Stefan Breuer initiatief te nemen in het contact leggen met het publiek. “Zijn er nog vragen?” vraagt hij terwijl de anderen hun instrumenten stemmen. “Wat is je lievelingskleur?” roept een durfal vanuit de zaal. “Groen,” antwoordt Breuer vastberaden. Hij vraagt vervolgens naar de lievelingskleur van de rest van de band. Iedereen knikt instemmend en gaat voor de kleur groen. Kuiken zet een volgend nummer in.


Er komen met name nummers voorbij van het meest recente album, Nowhere Or Tammensaari. Sommige nummers worden met volledige band gespeeld, andere zijn volledig akoestisch. Door het merendeel van de nummers wordt vrij hard gepraat en gelachen. Alleen tijdens het nummer Trees and Birds and Fire, dat velen redelijk bekend in de oren klinkt, vermindert het geroezemoes in het publiek wat.

Of de verlegenheid van Kuiken charmant is, daar zijn de meningen over verdeeld. Het gebrek aan contact met het publiek is in deze setting doorslaggevend en maakt dat er veel minder aandacht voor de act is dan hij verdient. Zet I Am Oak in een huiskamer neer met een handvol publiek en het zou totaal anders zijn. “Het is een kwestie van tijd tot wij in het voorprogramma van Herrek staan,” lacht Breuer. Stiekem is dat de conclusie van velen in het publiek.

---

Gezien: I Am Oak
Waar: Poppodium Asteriks
Wanneer: vrijdag 15 maart 2013
Opkomst: uitverkocht