Rudy Land trapt af onder de naam The Forrester Soundtrack. Met een gitaar in zijn hand betreedt hij het podium en gaat zitten. Achter hem staat Joormann, met voor zich een groot canvasdoek en een paar potten verf. “Iedereen dacht natuurlijk dat Emiel muziek zou gaan maken”, lacht Land. “Gisteren zaten we bij elkaar en dachten we: Emiel gaat gewoon schilderen!” Voor een handvol publiek speelt hij zijn akoestische nummers. Duidelijk hoorbaar is dat hij van oorsprong een rockgitarist is. Zijn gitaarspel is vrij grof en bij vlagen wat onnavolgbaar.

Tweede voorprogramma van de avond is Dina Popma, eerder frontvrouw van de zeskoppige band Dina Drinks Tea maar vanavond alleen met gitarist Henk-Jan ten Klooster. Popma is de afgelopen maanden in samenwerking met Patrick Schaafstal (Passengers, When We Are Wild, WONDER) bezig geweest met het opnemen van haar album, dat geïnspireerd is op haar reis door Afrika. “De nummers die ik vanavond ga spelen zijn niet het enige resultaat van deze reis”, vertelt ze. “Dit is enkel het kleine begin, maar dat wilde ik ook graag met jullie delen.” Als altijd gehuld in een prachtig gekleurde bloemenjurk straalt Popma op het podium. Haar prachtige stem en het strakke gitaarspel van Ten Klooster maken iedereen stil en boven alles ontzettend benieuwd naar haar album.

Wat jammer is, is dat de band haar meest “bekende” nummers als Longing en 1000 Miles vrij kort achter elkaar speelt. Als ze op de helft van hun set zijn, beginnen ze het publiek te verliezen. Langzaam borrelt wat gefluister en gelach op in de zaal, dat steeds luidruchtiger wordt. De gitaarslagjes blijven erg hetzelfde, de percussie van Andringa op de grote trommels die voor haar staan variëren ook niet en haar zanglijnen en galmende uithalen verliezen hun originaliteit als ze na een nummer of tien nog steeds ongeveer hetzelfde zijn.

Cosmic U heeft een geweldig concept te pakken en barst van het talent, maar was het niet iets te vroeg voor een eerste album? Als ze hun nummers opnieuw onder de loep zouden nemen, zou voor hen misschien ook blijken dat zowel het gitaarspel als de zang gevarieerder kunnen en vaak om meer dynamiek vragen. Al met al leveren ze een bewonderenswaardige prestatie door -  na relatief korte tijd -  toch als een hechte band te fungeren en een energieke en strakke albumpresentatie als deze neer te zetten.