The Future’s Dust is het eerste voorprogramma deze avond. Deze band maakt muziek waarmee ze heel ver gaan (kunnen) komen. Het is een combinatie tussen The xx (vooral de zangverdeling tussen man en vrouw is typerend) en een elektronische variant van Sigur Rós, wat vooral tijdens het Intro goed naar voren komt. Daarna spelen ze onder andere The Fields. Alle nummers die ze spelen, zijn ruim en zorgvuldig gearrangeerd, precies zoals het een band met veel potentie betaamt. Er moet echter nog wel wat geschaafd worden, omdat bij het aanzwellen van de muziek en – vooral – de vocalen het nogal schel klinkt. Daarnaast kunnen ze sommige speelse deuntjes of geluiden minder lang doortrekken om het speciaal te houden.
Rats on Rafts spelen degelijk, wat ze niet zouden moeten doen
The Future’s Dust heeft veel potentie; Wolvon past niet in deze avond
Rats on Rafts keerde afgelopen vrijdag voor de tweede keer in korte tijd terug naar Friesland. Begin september traden ze meerdere malen op voor Into The Great Wide Open en lieten daar grote indruk achter, onder meer door de keer dat zelfs Franz Ferdinand-frontman Alex Kapranos meespeelde. Deze avond zijn ze terug, maar minder sterk dan op ITGWO.
Na The Future’s Dust heerst er een optimistische en ietwat euforische sfeer. Wolvon, het tweede voorprogramma van deze avond, komt helemaal uit Amsterdam om tegenwicht te bieden aan de lange, uitgesponnen nummers van The Future’s Dust. Het valt bij Wolvon meteen op dat ze eigenlijk niet passen in deze avond – een avond van postpunk en new wave. Wolvon maakt haast stonerrock: hoog opzwepende nummers, geschreeuw en veel gitaren laten de zaal dampen en stampen.
Maar veel meer behelst het ook niet. Iedereen wacht op de hoofdact van die avond. Het duurt overigens veel te lang eer ze echt komen spelen. Het ombouwen duurt (te) lang, de gitaar van frontman David Fagan ging bij het eerste nummer (Plastic Plaster) nog kapot, maar vijf minuten later was het dan zover. Plastic Plaster werd niet opnieuw gespeeld: ze moesten door. In rap tempo volgden de nummers elkaar op.
Albumtopper The Moon is Big werd al vroeg ingezet. Een heerlijk nummer dat precies de stijl van Rats on Rafts ademt: oude new wave in een nieuw jasje, gespeeld door ogenschijnlijk onverschillige jongemannen. Bij het instrumentale gedeelte waarin het nummer in rustiger vaarwater komt (dom geklap van het publiek verpest het moment bijna), laat ook het tweede kenmerk van hun muziek zich zien: het tempo afbouwen om vervolgens de motor weer volop te laten draaien. Zo ook bij afsluiter Jazz, het tien minutendurende liedje dat ze uitspannen naar bijna vijftien minuten. Soms lijkt het erop dat het liedje afgelopen is, maar nee hoor, de trein die Rats on Rafts heet gaat maar door en door.
Een degelijk optreden van de heren, alleen is dat juist wat hun optredens niet moeten zijn. Het kan en moet veel ruiger bij deze band. De tijd van het podium afbreken mag dan voorbij zijn, toch zou het typisch Rats on Rafts zijn om dat wel te doen. En ze zouden er mee wegkomen ook. Mijn zegen hebben ze.
---
Gezien: Rats on Rafts + The Future’s Dust + Wolvon
Waar: Podium Asteriks, Leeuwarden
Wanneer: 9 november 2012
Opkomst: 120 mensen