MUZIEK:
WSTM maakt melodieuze popmuziek met een mooi en scherp randje. De heren zijn duidelijk beïnvloed door artiesten als the Byrds, the Beatles en the Beach Boys. Het zijn stuk voor stuk ervaren muzikanten, die zich onder leiding van frontman/oprichter Egbert van der Werff zichtbaar thuis voelen op het podium.
Overigens emigreerde van der Werff voor een aantal jaren naar Canada, waardoor het maken van debuutalbum Can I Sit Here And Absorb enige vertraging opliep.
PLUS:
De band speelt kraakhelder. De strakke songs en een prima geluid zorgen voor een mooie sound die sterk doet denken aan de jaren ’60. Ook de chemie tussen de muzikanten is erg prettig. Er worden onderling een aantal grappen gemaakt, waardoor de sfeer het publiek wat losser en vriendelijker wordt. Diezelfde chemie uit zich ook in mooie harmonieuze zangpartijen. De uitstekende samenzang geeft tevens een warm geluid aan de toch al zo fijne popliedjes mee.
Wanneer één van de gitaren een mankement vertoont, wordt dit ter plekke even geregeld met Pablo van de Poel, zanger/gitarist van DeWolff, die toevallig in de zaal stond. Hij snelt zich backstage om zijn Gretsch te halen, de band wisselt een nummertje om in de setlist en gaat daarna door alsof er niets aan de hand is. De nieuwe gitaar is zelfs een flinke vooruitgang volgens de bandleden. Het typeert de gemoedelijke en positieve sfeer die WSTM met zich meebrengt.
Afsluiter Frankie Laine vormt muzikaal gezien het absolute hoogtepunt van de set. Na een rustig begin bouwt WSTM het nummer uit naar een episch slot, waar de zaal zichtbaar van onder de indruk is.
MIN:
De band speelt in het begin wat in zichzelf gekeerd en oogt wat sober. Tijdens de rustige nummers dreigt de aandacht van het publiek daardoor even weg te glippen.
CONCLUSIE:
De lovende recensies over het onlangs verschenen album bleken meer dan terecht: de mooie songs zijn live misschien nog wel beter dan op het album zelf. William Seen’s Transport Music heeft duidelijk vrienden gemaakt in de Harmonie.
CIJFER:
8,5
8,5