Op internet circuleert schaarse informatie over Willie Darktrousers. Zijn echte naam is Emiel Joormann, zijn moeder heet Anita en hij komt uit en woont in Donkerbroek. Dat is het enige wat over hem te vinden is. Op de vraag waarom hij zo bekend maar toch zo onbekend is, antwoordt hij dat het hem niet zoveel uitmaakt. Nog zoiets typisch aan Willie: hij brengt geen cd’s uit maar cassettebandjes. Hij houdt er meer van om liedjes op een cassettebandje te zetten. “Het is persoonlijker, leuker. Het is uniek, met unieke foutjes, die er mogen zijn. Het hoeft niet universeel te zijn of perfect. Juist de variatie vind ik mooi.” Of er ooit een album  gaat komen, weet hij niet maar één ding is zeker: hij gaat geen cd maken. Hij wil wel een album maken, maar niet op cd. “Dat kost plastic.”

Eén ding is in ieder geval duidelijk: Willie is uniek in zijn soort. Dat komt ook naar voren zodra het over de inhoud van zijn liedjes gaat. Het predicaat ‘singer-songwriter’ is niet voor hem bestemd, “omdat het niets zegt”, zoals hij het zelf verwoordt. Hij vindt zichzelf eerder een troubadour. De inhoud van zijn liedjes is al even verrassend. Hij omschrijft zijn muziek als “namaakblues om je bij achter de oren te krabben.” Zijn onderwerp: ellende. Zijn eigen ellende of die van iemand anders. Hij heeft bijvoorbeeld een liedje geschreven over Mohamed Bouazizi, de man die zichzelf in Tunesië in brand stak en zo zorgde voor een roerig jaar vol betogingen en revoluties. Willie's liedjes zijn “minitragedies” maar niet te moeilijk en niet geëngageerd. “Bij geëngageerde muziek maak je in plaats van het ene juist reclame voor het andere. Ik wil geen propaganda maken. Het zijn waargebeurde liedjes die iedereen kan begrijpen.” Dat is ook de essentie van zijn muziek: iedereen moet het kunnen begrijpen en zelfs zelf na kunnen spelen.

Hij maakt zijn muziek solo met alleen gitaar en mondharmonica. Prachtig vindt hij dat. “Knoeien met m’n mondharmonica. Ik voel me dan als Karel Appel. Zoals hij schildert, het smijten met kleuren tegen het doek, zo voel ik me tijdens het spelen met m’n mondharmonica. Smijten met klanken.” Als we Willie moeten geloven, is zijn muziek fris, origineel en een beetje weemoedig. Het zou dus zonde zijn als dat niet overal ter ore gebracht wordt. Hij is daarom op zoek naar speelplaatsen. Dus poppodia, mail of bel naar Willie Darktrousers en zorg ervoor dat dit talent op de planken komt te staan. De troubadour in hem wil niets liever.