Michael Jackson is net als Picasso. Je moet er meer van kennen om het te gaan waarderen. Zoals Picasso bij de meeste mensen alleen bekend is omdat de figuren op zijn schilderijen zo kinderlijk getekend lijken, zo was Michael Jackson alleen bekend om zijn hoge gilletjes en rare danspasjes. Wie 26 juni naar Radio 2 geluisterd heeft zal hoogstwaarschijnlijk dit denkbeeld wel hebben laten varen want bijna al zijn cd’s werden integraal gedraaid. Een spoedcursus Michael Jackson door Frits Spits en zijn kompanen. Het aanschaffen van Thriller en Off the Wall voldoet natuurlijk ook, dat scheelt in ieder geval het sentimentele gebral van Frits.

In 2004 of 2005 kreeg ik GTA Vice City van een klasgenoot die het spel voor bijna de hele school kopieerde. Het is gesitueerd in het Miami van de jaren ’80 en om de sfeer te verhogen zit het spel vol met muziek uit de jaren ’80. Het zou mij niets verbazen dat met het uitbrengen van GTA Vice City de populariteit van artiesten uit de jaren ’80 toen plotseling weer omhoog geschoten is. Ze zaten er allemaal in, Mister Mister, Foreigner, Yes, Toto en natuurlijk Michael Jackson.

Ik kan van geen enkele game die ik ooit gespeeld heb mij een scène voor ogen halen, behalve één scène in GTA Vice City. Wanneer het spel net begint stap je terwijl het nacht is in een op een Mercedes lijkende auto te midden van palmbomen en dan hoor je het op de radio: “Billie Jean is not my lover. She is just a girl who claims I am the one. But the kid is not my son.” 

Plotseling werd ik daar zittend achter mijn computer, met de vingers in spagaat op het toetsenbord teruggeworpen naar de jaren ’80. Een sublieme historische ervaring wordt dat in de geschiedfilosofie genoemd. En wie dat kan opwekken, moet wel een groot kunstenaar zijn.