Blow the dust off eerste cd van Leeuwarder band The Hangouts

Voortborduren op country, rock en blues

Cilla Geurtsen, ,

Blow the dust off is het eerste album van de Leeuwarder band The Hangouts. Het keurig vormgegeven album, waarbij vooral de professionele foto’s opvallen, kwam eind 2007 uit en werd in eigen beheer opgenomen door de band. Op de voorkant van het cd-hoesje staat een foto afgebeeld van een fles whiskey, een smeulende sigaret en een ouderwetse platenspeler met een paar singletjes van Solomon Burke en Janis Joplin

Voortborduren op country, rock en blues

Blow the dust off is het eerste album van de Leeuwarder band The Hangouts. Het keurig vormgegeven album, waarbij vooral de professionele foto’s opvallen, kwam eind 2007 uit en werd in eigen beheer opgenomen door de band. Op de voorkant van het cd-hoesje staat een foto afgebeeld van een fles whiskey, een smeulende sigaret en een ouderwetse platenspeler met een paar singletjes van Solomon Burke en Janis Joplin. Door deze voorkant is meteen wel duidelijk in welke hoek je deze cd kunt plaatsen. The Hangouts borduren bij dit album vooral voort op oude tradities in de country, rock en blues. Er is veel aandacht voor de gitaar en er komt zo af en toe nog eens een slide guitar en een saxofoon voorbij. Over algemeen luistert het album vrij lekker weg. De nummers kun je niet bijster origineel noemen, want de band betreedt behoorlijk uitgesleten paden, maar de melodietjes blijven verrassend lang in je gedachten rondspoken en nadat je de cd een paar keer in zijn geheel hebt beluisterd, zijn er een aantal nummers die boven het maaiveld uitsteken. So hard to find is zo’n nummer. De gitaarloopjes van de slide guitar vormen hier een heel mooi duet met de stem van zanger Einte Bijlsma. Een stem die tijdens dit nummer trouwens echt vreselijk veel die van Mick Jagger lijkt. Maar bovenal zitten er hele aardige wendingen in dit nummer. Vooral de opbouw van het refrein ligt prettig in het gehoor. Sommige teksten ontstijgen het niveau van middelbare school Engels helaas niet. Het zou geen kwaad kunnen als de band daar bij een volgende cd eens wat meer aandacht aan zou besteden.Teksten in de trant van “Breaking up is never easy, gotta let her go, so long my love”, zijn als behoorlijk ééndimensionaal te omschrijven. Ook worden de refreinen soms tot in den treure herhaald. Zo wordt in het nummer Troubles het desbetreffende woord minstens twintig keer gezongen. “I’ve got troubles, so much troubles and that’s too bad.” Al met al hebben de Hangouts een hele aardige cd afgeleverd. Niet elk nummer zal een eeuwigheidswaarde hebben, maar de meeste nummers beklijven behoorlijk en de cd groeit derhalve per luisterbeurt. Voor menig liefhebber van muziek uit dit genre is deze cd best een aardige aanvulling op de cd-collectie. Wil je The Hangouts live aan het werk zien? Op 22 februari staan ze in Romein in het voorprogramma van The Brandos