Na weken van voorbereiding was het dan eindelijk zover; het eerste optreden van Believeisadoubt in de nieuwe formatie stond op het punt plaats te vinden en de zaal was tot de nok toe gevuld met mensen. Dit natuurlijk vanwege het feit dat Racoon de hoofdact van die avond zou zijn. Bij aankomst in het Bolwerk waren de mannen van Racoon al aanwezig en hingen wat rond backstage. Snel laadden we onze apparatuur uit en voegden ons bij de rest van de Freesonica crew. Je eerste optreden als leadzanger in het voorprogramma van misschien wel je favoriete Nederlandse act… het klinkt als een droom. Ik was dan ook behoorlijk nerveus en probeerde na het eten backstage nog even een uiltje te knappen. Er ging op dat moment echt zoveel door me heen, dat het van slapen niet echt is gekomen. Hoe gedraag ik me op zo’n podium zonder een gitaar in mijn handen? Wat zeg ik tussen de songs door en wat doe ik als niemand reageert? Wat als de snoeren in de knoop raken omdat we allemaal over het podium rennen als bezetenen? Ondertussen stonden de mannen van Ilanois het podium al te rocken en was het tijd om in te gaan zingen. Mijn hele band had zich verzameld en ook gitarist Niels, net als ik nieuw in de BIAD, had een strakker koppie dan normaal voor een show. Toen we eenmaal op het podium stonden en het eerste nummer inzetten, was van al die spanning niet veel meer te merken. De kick om voor een uitverkochte zaal te spelen nam de overhand en we gaven ons alle vijf volledig over aan de muziek. Door al mijn enthousiasme overschreeuwde ik mezelf een beetje in de eerste paar nummers, zodat ik het bij het laatste nummer nog behoorlijk zwaar kreeg. Mijn laatste uithaal was dan ook meer een soort overstuurde kreet, maar drummer Iwan vertelde me dat hij het zelfs wel bij het nummer vond passen. Bij het optreden van Racoon was het echt stampvol; ik heb dan ook maar een paar nummers in de zaal gestaan en ben al snel weer achter de BIAD merchandise tafel gekropen. Zelfs daar was het concert prima te volgen en bij hun hitje –love you more- had ik overal kippenvel, omdat het hele publiek uit volle borst meezong. Toen de zaal langzaam leeg begon te lopen, zijn Niels en ik stickers uit gaan delen bij de uitgang. De stickers vlogen er werkelijk door en de leuke reacties bleven maar komen; het voelt als een groot compliment als je word verteld dat je iemand hebt geïnspireerd om zijn gitaar weer uit het stof te halen. Later die avond ben ik backstage nog even aan de praat geraakt met zanger Bart van Racoon. Hij vertelde me ooit in een grijs verleden in een bandje gezongen te hebben die qua stijl wel wat weg had van BIAD. Langzaam maar zeker werd het een gezellige chaos, tot op het punt dat de medewerkers van het bolwerk ons er toch maar uit moesten zetten, omdat zij eigenlijk ook wel naar huis wilden. Valt er nog een samenvattend punt te maken van deze geslaagde avond? Ik denk het wel, zoals Bart al zei ‘Als je alles tegen een muur smijt en de bagger druipt ervan af, dan blijft de harde kern over.’ Tekst: Fons Herder