Erik de Jong mag deze toer dan wel zonder band doen, dit houdt niet in dat hij enkel met zijn gitaar op de planken staat. Het podium is volgebouwd met instrumenten, vernuftige apparaten en drie grote beeldschermen. Quasinonchalant  begint Spinvis wat rommelige geluiden te maken. “Dit kan nog wel even duren…” meldt hij het publiek. Wat er volgt valt nauwelijks te beschrijven.

Ieder geluid dat hij met de instrumenten (en soms zelfs een pak hagelslag) maakt, wordt over elkaar opgenomen door een sampler. De geluiden, die eerst zo chaotisch en willekeurig lijken als een schilderij van Jackson Pollock, vormen een ware Mondriaan wanneer Spinvis begint te spelen. Niet één Spinvis begint te spelen, het zijn er in totaal wel vier. Op de beeldschermen achter hem worden filmpjes getoond van Spinvis die een instrument bespeeld: zo vormt hij zijn eigen achtergrondband. Het is niet helemaal een zelfportret. Ook komen zijn huidige celliste, Hans Dagelet en Simon Vinkenoog voorbij. Er is zelfs een kleine rol weggelegd voor zijn zoontje.

Al snel is het een waar spektakel vol oude en recente kunstwerkjes. Ook speelt Spinvis twee nieuwe, nog onbekende nummers en een experimentele versie van Ik adem door mijn ogen. “Ik weet dat het ergens begint en dat het ergens moet eindigen, maar wat er tussenin zit is ook voor mij een raadsel.” legt hij uit.  Spinvis’ teksten kunnen misschien wat melancholiek aandoen, toch is er ook tijd voor een grapje: “Zo gaat hij wel vijfentwintig minuten door, dus laten we een drankje drinken.” grapt Erik de Jong wanneer er drie beelden van een pingpongende Hans Dagelet verschijnen en de pauze wordt aankondigt.

Het Almeerse publiek leek er geen genoeg van te krijgen en applaudisseerde er na het afsluitende Kus me dan en bijt mijn tong af  driftig op los. Spinvis kwam nog één keer naar voren om het applaus in ontvangst te nemen en verdween toen uit beeld. Helaas geen toegift, maar wel een avond vol meesterwerken.