Dat er nog wat podiumervaring moest worden opgedaan was wel duidelijk bij het optreden van Abuse Can Kill. Het ging er er allemaal wat rommelig aan toe en tijdens het eerste nummer moest zanger Edwin Kempener er nog even aan wennen dat hij voor publiek aan het optreden was. Hij keek dan ook meer naar zijn mede-bandleden dan in de richting van de zaal. De muziek van Abuse Can Kil is snel, hard en agressief. Edwin Kempener schreeuwt er flink op los. Na het eerste nummer ontdekt hij alsnog het publiek en komt van het podium af om op gelijke hoogte te komen met de mensen in de zaal. Dit komt de andere bandleden goed uit, want vooral gitarist Rick Hankel heeft behoorlijk wat ruimte nodig voor zijn energieke optreden.

Bij Fur gaat het er heel wat subtieler aan toe. De band lijkt er nog niet helemaal uit te zijn welke kant zij op wil. De muziek is allegaartje van stijlen: van pianomuziek met semi-poëtische Nederlandstalige teksten tot Engelstalige indierock. Het zingen in het Nederlands gaat zangeres Kristel Nijs beter af dan het zingen van de Engelstalige liedjes. Het optreden duurt vrij lang en het publiek raakt wat verveeld.

De laatste band, Tèssera, beschikt over wat meer ervaren muzikanten. Het optreden wordt mooi opgebouwd met eerst een volledig instrumentaal nummer, gevolgd door een nummer met zang en daarna ook met een gruntende zanger. In het begin staat deze zanger alleen wat met zijn handen in zijn zakken op de achtergrond te grunten, maar hierna komt hij wel naar de voorgrond om zijn grunt-kunsten ten toon te spreiden. Ook gitarist Tom van Wolde en bassiste Milou Backx laten zien wat zij in huis hebben en nemen de ene na de andere rockpose aan. Opvallend is ook dat de tengere zangers Quentine Selie een behoorlijk krachtige stem heeft.

De sfeer tijdens deze avond is behoorlijk relaxed. Zelf zo relaxed dat de sommigen voor het podium op de grond gaan zitten. Als de laatste band bij de toegift vraagt om op te staan ontstaat er toch nog een kleine moshpit.