Moss, Phoenix, zondag 20 april 2014.

Dromerige indierock uit de hoofdstad. Het laatste wapenfeit van het viertal onder aanvoering van zanger Marien Dorleijn, is het album 'We Both Know The Rest Is Noise'. Een titel die misschien enigszins snobbistisch aandoet, maar tevens aangeeft waar de band voor staat: integere, oprechte liedjes, die niet al te veel opsmuk behoeven.

Hoewel het nieuwere materiaal de set absoluut naar een hoger plan tilt, blijft het oudere 'I Apologise (Dear Simon)' het zwaartepunt. De kalme syncopes op de toms ondersteunen de berusting en melancholiek, die beurtelings de overhand nemen in Dorleijns stem, waarna een soort ingetogenere variant op Coldplays befaamde 'ohoho' het kippenvel het laatste duwtje richting de huid van de luisteraar moet geven.

Het is ergens halverwege de set, dat Dorleijn zijn bril afzet. Daarmee lijkt Moss ook de schroom van zich af te zetten, want enkele tellen later laat de groep met 'She's Got A Secret', van het nieuwste album, zijn tanden zien. De nummers die volgen, zijn lang niet allemaal even opzwepend, maar de band lijkt vanaf dat moment steeds een beetje meer te geven.

Het publiek lijkt dat ook door te hebben, want waar het eerst allemaal wat afwachtend is (al zal de eerder genoemde brakheid ook een rol spelen), komt er langzaam maar zeker wat meer beweging in de zaal. Zelfs een enkele meezinger kan worden gespot, maar de band heeft onvoldoende airplay genoten om - ondanks een bescheiden poging van Dorleijn - het publiek echt naar zijn hand te kunnen zetten.

Uiteindelijk wint de kwaliteit van de liedjes het van de slaperigheid, en hangt er een gemoedelijke zondagochtendsfeer in de Phoenix. Dat is volledig toe te schrijven aan de ambachtelijkheid waarmee Moss het muzikantenvak benadert. Moss heeft geen lichtshows of meeklapmomentjes nodig, maar vertrouwt puur op de eigen kracht, en dat verdient waardering.