Blood Red Shoes, Phoenix, zaterdag 19 april 2014.
Paaspop 2014: het is vechten tegen de bierkaai voor een onverzettelijk Blood Red Shoes
Minder indie, meer shoegaze = lastige formule op Paaspop
Blood Red Shoes, we waren ze al bijna weer vergeten. Zo’n 10 jaar geleden waren ze een revelatie, scoorde ze grote hits in de indie-scene. Toen het aantal hits minder werd en de stijl meer richting venijnige shoegaze ging, zijn toch de nodige fans afgehaakt. In de hoogtijdagen speelden de twee op ieder groot festival en zelden in een kleine tent. Maar dat was toen. Hoe vergaat het de band nu in een vrij grote Phoenix op Paaspop, dat tussen de livemuziek door ook graag danst op Duitse schlager terwijl het eerder nog bij een goochelact was?
HET CONCERT
DE ACT
Britse indierock met een sterk shoegazende neiging. Een jongenmeisje-combinatie zoals ze er meer weinig zijn: zij speelt gitaar en zingt en hij drumt en zingt. Hard, scherp en bijzonder energiek is het duo. Het begon heel puntig met debuut ‘Box Of Secrets’, maar de hitgevoeligheid sleet er ieder album wat af, wat de band wat meer obscuur en minder modegevoelig heeft gemaakt.
HET NUMMER
De hits komen voornamelijk van het debuutalbum, op ‘Light It Up’ na. En laat die nou net voor de explosie zorgen. Drummer Steven Ansell staat bekend om zijn harde, opzwepende en afgemeten slagen, maar hoe hij het in ‘Light It Up’ combineert met zijn zang, is een prestatie op zich. De sexy nonchalance van Laura-Mary Carter compenseert de geldingsdrang, maar het is wel iedere keer kantje boord of ze kan blijven volgen. Het opruiende nummer klinkt even als een waar indie-anthem waar stuk op gegaan moet worden; de energie blijft echter beperkt tot het podium en de eerste rijen.
HET MOMENT
Dat het optreden van The Wytches wordt geplugd. We worden verwend met goeie bands op Paaspop vindt de drummer en hij raadt iedereen aan om naar The Wytches te gaan kijken: “You should see them. Really. We are asking nicely.” Dank voor de tip en geen zorgen, die gaan we wel meepakken hoor.
HET PUBLIEK
Dat gaat vooral los op de hits. Voor de rest wordt gedaan wat van je verwacht wordt bij shoegaze(nde indie): met de armen over elkaar staan en meeknikken op de muziek. Blood Red Shoes lijken wel geprogrammeerd te zijn op de status van weleer, want de Phoenix is duidelijk een maatje te groot. Er zijn veel lege plekken en het verloop is groot.
HET OORDEEL
De combinatie Paaspop en Blood Red Shoes is misschien niet helemaal gelukkig, zoals die dat bij Band of Skulls ook al niet was. De band speelt routineus, meer dan gedegen en met de juiste energie die een festival nodig heeft. Bij de hits zorgt dat voor een beetje magie dat ontstaat als niemand verzaakt, maar bij de minder hoekige nummers (lees: onbekend materiaal) komt de show echt niet over. Vooral niet als de eerste rijen zijn gepasseerd. We hebben ze zien zweten, veel zien geven, er helemaal voor zien gaan, maar het zit er gewoon niet altijd in.