Onlangs bracht de band album nummer zes, genaamd ‘Epidemia’, uit, en het is al ruim acht jaar vast gebruik dat ze dan een bezoek aan Eindhoven brengen. Met dit laatste album zijn de Amerikanen een stuk heviger geworden en hebben ze hun nu-metalroots van zich afgeschud. Dat is ook te merken aan het publiek dat hier vanavond op afkomt. Enerzijds heb je de begin dertigers die de band hebben leren kennen ten tijde van ‘What Comes Around’. Anderzijds heb je de wat jongere mensen die Ill Niño recentelijk ontdekt hebben. Beiden zijn het er echter over eens dat de avond slechter wordt naarmate deze vordert.
Ill Niño slaat nog geen deuk in een pakje boter
Latijnse metalheads geven braafste show aller tijden in Effenaar
Terwijl het buiten ondertussen alweer voor de zoveelste keer sneeuwt, vindt menig metalhoofd vanavond zijn weg naar de Effenaar om het Spaanse temperament op te zoeken. Het is echter geen temperament waar de vrouwen bij weg zwijmelen. Snoeiharde gitaren afgewisseld met Spaanse gitaar, een zanger die zijn longen in het Spaans uit zijn lijf brult en de nodige percussie. Vanavond staat Ill Niño — traditiegetrouw — in de Effenaar.
Devastating Enemy
Geen hoofdact zonder support-acts. Opener Fhobi moeten we helaas missen; de eerste band van de avond komt in de vorm van het Oostenrijkse Devastating Enemy. Zonder intro slaat de band meteen in als een bom en zetten ze een show neer waar niets op aan te merken valt. Muzikaal doet het denken aan Gojira, waarbij de Oostenrijkers geregeld van tempo wisselen en soms naar polyritmiek neigen. Het publiek reageert er kalmpjes op, maar komt tegen het einde van de set los, met een milde moshpit als gevolg. Bonuspunten gaan naar de drummer die een mooi voorbeeld heeft genomen aan Animal van de Muppets. Hij zwiert, zwengelt en zwaait met zijn drumstokjes alsof het een lieve lust is, houdt zijn hoofd geen moment stil en mist geen enkele slag. Devastating Enemy is met recht de winnaar van de avond te noemen.
Ektomorf
Vervolgens is de beurt aan het Hongaarse Ektomorf. Wat Airbourne is voor AC/DC, is Ektomorf voor Max Cavalera. Zanger Zoltán Farkas kopieert schaamteloos diens stijl en gaat zelfs gekleed in een baggy broek met legerprint. Het enige dat de muziek mist zijn de tribal elementen, maar die hadden juist wat variatie in het geluid kunnen brengen. Het is ‘van dik hout zaagt men planken’ tot in het extreme. Lompe, inspiratieloze riffs waarbij de titel van het nummer herhaaldelijk gebruld wordt. In het publiek wordt zelfs opgemerkt dat de Hongaren gewoon tien keer hetzelfde nummer hebben gespeeld. Het mist diepgang of in ieder geval variatie. Het publiek doet netjes mee als er gevraagd wordt te springen of te klappen, maar meer ook niet. De band straalt namelijk zelf ook geen energie uit. Wat ze doen, doen ze wel goed, maar het is behoorlijk eentonig.
Ill Niño
Omdat het energiepeil nodig opgekrikt moet worden, zijn de verwachtingen bij Ill Niño hooggespannen. Onlangs bracht de band album nummer zes, genaamd ‘Epidemia’, uit, en het is al ruim acht jaar vast gebruik dat ze dan een bezoek aan Eindhoven brengen. Met dit laatste album zijn de Amerikanen een stuk heviger geworden en hebben ze hun nu-metalroots van zich afgeschud. Dat is ook te merken aan het publiek dat hier vanavond op afkomt. Enerzijds heb je de begin dertigers die de band hebben leren kennen ten tijde van ‘What Comes Around’. Anderzijds heb je de wat jongere mensen die Ill Niño recentelijk ontdekt hebben. Beiden zijn het er echter over eens dat de avond slechter wordt naarmate deze vordert.
Ill Niño slaat namelijk nog geen deuk in een pakje boter en is volledig uit vorm, met zanger Cristian Machado als dieptepunt. Hij is overduidelijk vele kilo’s aangekomen, waardoor hij nauwelijks nog conditie heeft en waardoor het zingen en schreeuwen hem werkelijk moeilijk afgaat. Veel regels maakt hij niet eens af of slaat hij gewoonweg over. Als hij wel zingt, vliegt hij volledig uit de bocht en klinkt zelfs vals, zoals te horen is in ‘Eva’ en ‘What Comes Around’. De rest van de band doet het ook niet veel beter en zelfs topdrummer Dave Chavarri is uit zijn doen. Zijn drumtoegift met percussionist Daniel Couto komt geforceerd over en is van korte duur.
Dat de latino’s uit vorm zijn, slaat over op het publiek, dat de band echt moeizaam op gang krijgt en meerdere keren aan moet sporen. De zaal is overigens ook verre van uitverkocht. Traditiegetrouw krijgt Ill Niño Chocomel naar het hoofd geslingerd, maar Machado gaat daar nauwelijks op in. Jammer genoeg lijkt hij meer interesse te hebben voor de lucht van wiet. Verder spelen ze het ook heel erg op safe met hun setlist, waarbij de focus ligt op de eerste twee albums en ‘Dead New World’ zelfs geheel wordt overgeslagen. De enige nieuwe nummers die voorbij komen zijn ‘Eva’ en ‘La Epidemia’. Misschien moeten we Ill Niño eens wat minder Chocomel te drinken geven, zodat de band de volgende keer weer in optima forma op het podium kan staan.
Gezien: Ill Niño, Ektomorf & Devastating Enemy in de Effenaar, donderdag 28 maart 2013