HTC13: Het is lang geleden dat een kapel zo volliep als bij Nadine Shah

Verzadigd raken door schoonheid, dat is toch echt heel wat

Tekst: Jochen de Vos / Fotografie: Marco Smeets ,

“Nadine Shah zou het resultaat kunnen zijn van een passievolle nacht tussen Nick Cave en PJ Harvey of Patti Smith.” Ja, ze weten in programmaboekjes Nadine Shah toch telkens weer goed te verkopen. Maar helemaal ongelijk hebben ze natuurlijk ook niet, integendeel.

HET CONCERT
Nadine Shah, De Kapel, Hit The City 2013, 3 november 2013.
 
DE ACT
Nadine Shah is half Noors, half Pakistaans en bracht eerder dit jaar haar debuut uit. Een album vol melancholische en pikzwarte popnummers waarmee ze perfect de opvolgster van Anna Calvi zou kunnen zijn. Echter met dat verschil dat Shah niet teert op rauwe gitaren, maar op poeslieve synthesizers. Hoewel het meest opmerkelijke natuurlijk haar stem blijft, die het best te omschrijven is als een kruising tussen die van een operaster en Jessie Ware. 
 
HET NUMMER
Het is moeilijk een specifiek nummer uit de setlist te halen. ‘Floating’ en ‘Filthy Game’ springen eruit, maar eigenlijk zijn we geneigd te zeggen dat Nadine Shah vijfenveertig minuten lang op eenzelfde niveau heeft gespeeld.
 
HET MOMENT
Evenredig met het nummer is het ook moeilijk een specifiek moment uit te lichten. Deels door het constante én hoge niveau, maar ook omdat alles op dezelfde manier wordt gebracht. 

OOK OPMERKELIJK
De springlevende dualiteit die Shah tentoonspreidt. Haar koelbloedige uitstraling ten opzichte van haar warme bindteksten. Haar klok van een stem ten opzichte van haar zachte arrangementen. Etcetera, etcetera...

HET PUBLIEK
Het is lang geleden dat we nog eens een kapel zo vol zagen lopen. Niet één stoeltje was vrij en tot het einde van het concert blijven mensen toestromen. Of ze ook enthousiast zijn? Uitbundig is het woord. Maar tijdens de nummers natuurlijk braafjes stil.
 

HET OORDEEL
Het is verbazingwekkend hoe Nadine Shah voor velen nog een te ontdekken parel is. Hoewel we ondanks alle kwaliteit toch met een hongergevoel blijven zitten. Of misschien zijn we gewoon verzadigd. We merken een probleem op dat ons op plaat nog niet opgevallen is: Shah puurt alles uit haar stem dat ze - hoe mooi ook - op het einde van het concert eentonig wordt. Een oplossing daarvoor is niet ver te zoeken, want mocht ze haar arrangementen een beetje uitbreiden, hadden we een heel ander verhaal gehad. Maar toch: verzadigd worden door schoonheid? Dat is toch al heel wat!