Het voorprogramma wordt verzorgd door de Canadees Ben Caplan. De zanger heeft niet zijn hele band bij zich; alleen de contrabasspeler staat naast hem op het podium. Met zijn zeer indrukwekkende baard en even indrukwekkende zware stem weet Caplan het publiek direct goed te vermaken. De zaal wordt al bij het tweede nummer gevraagd om mee te zingen bij ‘I Got Me A Woman’, een verzoek dat de aanwezigen graag inwilligen. De Canadees maakt in de vijf nummers die hij met afwisselend gitaar en banjo speelt, nieuwsgierig naar meer muziek van zijn hand.

C.W. Stoneking & His Primitive Horn Orchestra lopen even later het podium op en beginnen meteen te spelen, nog voordat iedereen in het publiek in de gaten heeft dat ze er staan. Het eerste nummer, ‘Early In The Morning’, is een langzaam bluesnummer, net als het tweede nummer ‘Handyman Blues’. Die laatste eindigt met een flinke trompetsolo. De show begint echter pas echt als Stoneking en band het meer uptempo nummer ‘Brave Son Of America’ inzetten. De band, bestaande uit twee trompettisten (waarvan een schuiftrompet), een contrabasspeler en een drummer, laat ondanks zijn naam (Primitive Horn Orchestra) een compleet, volwassen geluid horen.

Stoneking leidt de meeste van zijn nummers in met een anekdote, zoals bij het nummer ‘Goin’ the Country’, waarbij hij vertelt dat hij eens wekenlang oefende voor een baantje als buikspreker. Hij oefende door gesprekken met zichzelf te voeren en uiteindelijk praatte hij ook hardop met zichzelf als hij niet aan het oefenen was. Het nummer is ontstaan uit een van die lange gesprekken met zichzelf, zegt hij, en als hij het speelt hoor je dat ook. Stoneking noemt zijn nummers overigens steevast ‘a little song’. ‘A little song from the Jungle Blues album’, ‘a little song I wrote back when I was in Africa’, ‘a little song named after a friend of mine’ zijn er voorbeelden van. 

Ondanks zijn zware Australische accent zijn de verhalen die Stoneking tussen de nummers door vertelt goed verstaanbaar en het publiek lacht om zijn grappen. Een groot applaus vult de zaal als Stoneking begint te jodelen, vlak nadat hij vertelt dat hij onlangs zijn stem kwijt was. Dit jodelnummer, ‘Talkin’ Lion Blues’, speelt hij zonder begeleiding van zijn band. Stoneking besluit zijn show met het mooie nummer ‘The Love Me Or Die’. Hij heeft dan veertien nummers gespeeld waarvoor hij uitvoerig wordt bedankt door het publiek. 

De toegift die volgt bestaat uit nog eens drie nummers, waarvan Stoneking er twee alleen speelt. Voor het laatste nummer mag de band nog een laatste maal terug komen. Stoneking en zijn band hebben de aanwezigen mee genomen naar plekken in Australië, Afrika en New Orleans, maar bovenal heeft hij een ieder meegenomen terug in de tijd.

Ben Caplan en C.W. Stoneking & His Primitive Horn Orchestra, gezien op 6 oktober 2011 in Effenaar.