De kleine zaal van de Effenaar is vanavond helemaal van Wolfendale. Er is geen voorprogramma, alles draait om het nieuwste paradepaardje van de Eindhovense muziekscene. De albumrecensies die afgelopen week verschenen, zingen de lofzang in koor. De zaal staat op het moment van aanvang dan ook helemaal vol. De videoclip van eerste single ‘Crackling Jolts’, die afgelopen weken nog even snel is opgenomen, zou moeten zorgen voor de ouverture van de albumpresentatie, maar technische problemen bepalen anders
Onderwatergeluiden beginnen te golven door de zaal en een vibrafonist speelt minutenlang voordat de band het podium opkomt. “Een extra uitgebreide bezetting vanavond” stelt zanger/gitarist Sander Strick. Naast hem en medeoprichter/bassist Marc van den Boom zullen twee gitaristen, een toetsenist/percussionist en een drummer moeten gaan zorgen voor een goede vertaling van het gelaagde pop/rock geluid van album naar podium.
En of dat lukt. Met twee additionele losse drumkits en een sterk gedefinieerde bas komt de polyritmiek bijzonder goed tot uiting. Wolfendale swingt bij vlagen zelfs. Waar Foghorn erg geordend klinkt, is er vanavond voldoende ruimte voor de vrije loop. Nummers krijgen uitgerekte, soms haast psychedelische, breaks en almaar doorgaande, maar nooit vervelende, extensies. ‘Crackling Jolts’, het tweede nummer evenals op plaat, is daar een goed gelukt voorbeeld van. Eerste echte hoogtepunt is ‘Island’. De sfeervolle melodieën en de warme, goed gecontroleerde, zang krijgen subtiele extra dimensies door een kleine echo op de microfoon en het spelen in de samenzang.
Multivocalen, complexe melodielijnen en een geaccentueerde ritmesectie zorgen voor de kracht van deze band. Ze spelen er voortdurend mee. Bij zowel de uitgebreide arrangementen van titelnummer ‘Foghorn’ als het, door Sander zelf getypeerde, piepkleine ‘Red Sparrow’ dat enkel als impuls het levenslicht heeft gezien. Met een gehalveerde band brengen ze het, op het allerlaatste moment aan het album toegevoegde, nummer. ‘Ending Up’, een van de sterkste nummers van het album, start a capella terwijl het op plaat juist instrumentaal opent. Alleen ‘Common’, het minst toegankelijke nummer van het album, blijft wat slapjes. Het is ook voor het eerst dat Sander er in zijn zang heel even naast zit.
Geheel in stijl van de band zijn er mensen gekleed in overhemd met stropdas. Het nadeel van albumpresentaties in eigen stad met de complete familie op de gastenlijst is ook vanavond weer zichtbaar: er wordt veel (bij)gepraat. Dat de opkomst van een trotse familie ook voordelen biedt, blijkt wel tijdens de voorstelronde van de band. Wat een enthousiasme. Voor toegift ‘Swindler’ blijven de handen op elkaar. ‘Eens kijken of dit lukt’ vraagt Sander zich hardop af als hij het publiek vraagt mee te doen. De soms wat nerveuze presentatie werkt charmerend.
Het debuutalbum van Wolfendale is bijzonder origineel en indrukwekkend goed voorgesteld aan het publiek in eigen stad. Alles wijst erop dat deze band een nog veel groter bereik heeft. Ja, weer een duit in het zakje van alle superlatieven. Ze laten ons geen keus die jongens van Wolfendale.
Gezien: Wolfendale, op 14 oktober 2011 in de Effenaar.