Iedere editie van Vlammende Vlamingen is anders. Er is geen eenduidigheid in genres. Alles is mogelijk. Als het maar Belgisch is en als het maar de potentie heeft om aan te slaan, op welke manier dan ook. De bands van vanavond:
Geppetto & The Whales
Terwijl het publiek na een mooie nazomerdag langzaam van de terrassen de Effenaar instroomt, betreden Geppetto & The Whales uit de Belgische Kempen als eerste band het podium.
Deze jonge indie/folk band werd in 2009 opgericht en won vorig jaar Music Live en de Kunstbende in eigen land. De muziek lijkt sterk beïnvloed door nieuwe folk helden als Fleet Foxes en Megafaun, bands die hun inspiratie vooral uit de jaren zestig en zeventig halen. Uit die tijd komt ook een nummer voorbij, een mooie cover van The Beatles ten tijde van Rubber Soul, Nowhere Man.
Na een ietwat schuchter begin voelen de mannen van Geppetto & The Whales zich steeds beter thuis op het podium van de Effenaar. Vooral met de single 'O My God' en de eerder genoemde cover weten ze het publiek uiteindelijk voor zich te winnen. Met gepaste trots vertellen ze dat ze binnenkort een nieuwe single gaan opnemen. Smaakt naar meer!
Gentlemen Of Verona
De tweede band van deze avond, Gentlemen Of Verona, zal uit een geheel ander vaatje tappen. Dat blijkt al uit een luide soundcheck. En luid zal het blijven, deze band gaat niet voor de subtiliteit.
The Gentlemen, strak in pak, spelen vuige garagerock en doen dat in dienst van de duidelijke blikvanger van de band, zangeres Debby Termonia. Deze frontvrouw vliegt en kruipt over het podium, neemt alle denkbare rockposes aan en beschikt over zoveel mimiek dat mensen die de Engelse taal niet machtig zijn haar boodschap ook wel zullen begrijpen. Je moet er van houden, al dit theatrale rock ’n roll geweld, maar het lijkt te werken. Het publiek kijkt geboeid naar het schouwspel op het podium. Wanneer mevrouw Termonia na enkele nummers met een lief Vlaams accent het publiek verwelkomt en buttons uitdeelt, doet dit behoorlijk afbreuk het door haar zojuist zorgvuldig opgebouwde stoere imago.
Het geluid van de band heeft raakvlakken met de Jon Spencer Blues Explosion en de beginperiode(n) van PJ Harvey en Yeah Yeah Yeahs. Al zijn de laatst genoemde acts in de loop der jaren van dit geluid afgeweken. Dit zou bij deze band ook geen kwaad doen, want naarmate de set vordert beginnen de nummers wel erg veel op elkaar te lijken. Gas terug nemen blijkt niet in het woordenboek van The Gentlemen voor te komen. Dit doen ze pas bij het slotnummer, dat met een knappe spanningsopbouw toewerkt naar een knallende finale.
The Rott Childs
The Rott Childs mogen deze editie van Vlammende Vlamingen afsluiten. Deze band is net als The Sore Losers herrezen uit de as van El Guapo stuntteam, een band die onlangs ook op deze thema avond stond. Hier houdt de vergelijking ook meteen op. The Sore Losers maakten destijds indruk met catchy rock, iets wat we van The Rott Childs niet hoeven te verwachten. Het debuutalbum van deze heren dat een tijdje geleden verscheen, ‘Riches Will Come Thy Way; A Musical’ is een verbluffende en chaotische plaat van amper dertig minuten lang. Deze chaos is te omschrijven als de vieze sound van Grinderman gecombineerd met de gecontroleerde chaos van The Mars Volta.
Verbluffend en chaotisch is de start van de laatste band deze avond zeker, al lijkt dit niet geheel de intentie van de band. Na enkele nummers heeft de geluidsman alles onder controle en krijgen we het geluid te horen hoe de Rott Childs het bedoelen. Op dat moment heeft een groot gedeelte van het publiek de zaal helaas al verlaten. De band speelt onverstoorbaar verder en is ondanks een chaotische start een zeer interessante en waardige afsluiter van een zeer afwisselende editie van Vlammende Vlamingen.
Gezien: Geppetto & The Whales, Gentlemen of Verona en The Rott Childs tijdens Vlammende Vlamingen op 30 september 2011 in de Effenaar.